Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#350 --- Solo

 

Mijn handen zijn klam. Ik ril en toch houdt mijn antitranspirant mijn oksels amper droog. Mijn hartslag gaat omhoog. Ik ken de dril, ik heb het al zo vaak gedaan maar de eerste van een reeks voorstellingen is altijd een beetje sterven. Ik ken de choreo’s, die zitten er al maanden in. Ik zou ze evengoed van achter naar voren kunnen opvoeren.

Mijn dansmaatjes zijn nog in de weer met make-up. Een aantal gaan nog even door de danspassen. Met hun blote voeten op de koude vloer. Ik poeder nog eens af. Er is één manier waarop je niet wil blinken in de spotlights. We krijgen een seintje, de laatste groep voor ons gaat nu op. Een laatste check in de spiegel. We staan klaar, backstage. De stilte valt in de gang. We hebben allemaal een manier om onze zenuwen de baas te kunnen. Er klinkt een gibberend lachje, iemand blaast lucht tussen haar strakgespannen lippen, ik flapper met mijn handen alsof ik de stress eraf wil schudden. Een knipoog, een zacht fluisterend ‘Succes!’. Er klinkt applaus uit de zaal, de backstage deur zwiept open.

In het donker vinden we geruisloos onze plek. Ik hoor gekuch in het publiek. Het doek rolt open, de spots gaan aan. De warmte stroomt binnen. We dansen vijf minuten al lijkt het er maar één. Onze lifts lukken, onze ripples zijn ultrasmooth, de duetjes staan strak. We vegen de vloer met onze lijven, brengen drama in de zaal. Het publiek applaudisseert. Opgelucht maar gespannen stap ik het podium af. Ik heb een snelle wissel, moet straks weer op.

Backstage is het inmiddels chaos. Tenues vliegen door de lucht. Decors versperren de weg. Iemand trekt me de ‘snelle wissel’-ruimte in. Mijn haar wordt ruw in een hoge staart getrokken. Ik krijg een veel te ruime baggy pants aan en zo’n 90’ties zonneklep. ‘Wacht! Dit is niet goed!’
‘Geen tijd om te zeuren nu, je moet op!’
‘Ik moet niet nu maar straks!’, roep ik nog.

Met een duw in mijn rug sta ik plots weer op de scène. ‘Shit, dat rotgordijn is niet dicht.’ Dit is normaal Brit haar swag breakdance solo als intermezzo. 'Verdomme!' Mijn knieën knikken. Ik schuifel de lichtcirkel in en probeer de honderden ogen die vanuit het donker naar me staren te vergeten. De beat dropt, mijn zelfvertrouwen ook. Maar ik ben een danser en dansers doen aan impro.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi V.key, mooi verhaal, goed geschreven. Met plezier gelezen.
De eerste alinea zou je ook weg kunnen laten. Die voegt naar mijn idee niets toe.

Er is alvast één manier waarop je niet wil blinken in de spotlights.  --->  "alvast" is niet op zijn plek in deze zin. Zonder leest het veel logischer. 

We dansen 5 minuten al lijkt het er maar een.  ---> 5 moet ook voluit geschreven worden en op een hoort een nadruk, anders leest het vreemd. 
We dansen vijf minuten, al lijkt het er maar één.

De backstage is inmiddels chaos.  ---> volgens mij spreek je niet over de backstage, maar over backstage. Backstage is het inmiddels chaos.

‘Wacht! Dit is niet goed!’. ‘Geen tijd om te zeuren nu, je moet op!’ ‘Ik moet niet nu maar straks!’, roep ik nog.  ---> ik zou deze zinnen onder elkaar zetten. De punt achter het eerste uitroepteken hoort er niet.

sta ik plots weer op de scène.  ---> scène moet, denk ik, het podium zijn. Of: in de spotlights.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt Fief! Heb je (terechte) opmerkingen meegenomen. Enkel is 'scène' volgens mij ook wel een synoniem voor podium dus die laat ik even staan. Misschien kan ik inderdaad die eerste alinea weglaten en dan meer woorden spenderen aan het gevoel van de hp in het plot. Ik denk erover na! Groetjes, V.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo V,

Ik vind de eerste alinea een hele mooie inleiding. Het laat zien dat elke danser zenuwachtig is, of kan zijn, hoe ervaren die ook is. In dit geval: dat je personage geen perfect persoon is en dus ook fouten kan maken. 

Dat sluit heel mooi aan bij het einde, als je als lezer bijna verwacht dat er nu van alles en nog wat misgaat. Een onbekende dans moeten dansen als je letterlijk op het podium wordt geduwd, dat is vragen om ellende. 

Dat maakt je afsluitende zin des te sterker. Zonder dat de lezer veel over je personage als geheel te weten komt, maak je wel duidelijk dat het iemand is met een ruggengraat die zich niet voor een gat laat vangen. 

Heel mooi gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel leuk verhaal, met heel veel nieuwsgierigheid en plezier gelezen. Ik denk doordat de spanning zo mooi opbouwt en door je speelse taalgebruik. 'De beat dropt, mijn zelfvertrouwen ook.' vind ik bijvoorbeeld een hele leuke zin. 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo V.key. Mooi en beeldend verhaal. Voor mij soms iets teveel uitleg over de situatie in de verschillende momenten. Dat haalt mij uit de sfeer. We vegen de vloer met onze lijven, brengen drama in de zaal vind ik mooi! Misschien is het: We vegen de vloer aan met onze lijven, maar dat is peanuts.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor de reacties iedereen! 

@Caroline, de uitdrukking 'de vloer aanvegen met iemand' heeft een andere betekenis. Ik bedoelde het louter letterlijk.

Groetjes, V.