Nachtelijk bezoek # 349 Ze komen....

 

 

Anna wist dat het midden in de nacht was. Dat wist ze omdat ze door de schuin staande lamellen de maan hoog in de lucht zag aan een wolkenloze hemel. Ze vroeg zich af wat haar wakker had gemaakt. Slaapdronken kwam ze half overeind en zag in het schemerdonker dat haar man Justin aangekleed bij het bed stond. 'Word wakker, het is zover.'

Hij boog zich voorover en knipte het nachtlampje aan. Ze zag dat hij doodsbleek was maar een triomfantelijke blik in zijn ogen had.'Ik vertel het je al jaren, en nu is het zover...'

Ze keek naar haar wekker op het nachtkastje en zag dat het bijna vier uur was. Anna hoorde de opgewonden klank in zijn stem. 'Waar heb je het in godsnaam over? '

Hij greep haar bij de schouders en trok haar met een ruk naar zich toe. Zijn vertrokken gezicht was vlak voor dat van haar. ' De aliens, Anna,'fluisterde hij, ' Onze vrienden, de buitenaardse wezens. Ze hebben me een boodschap gestuurd. Ze komen ons halen.

'En nu? '

'En nu...?  Mens, luister wat ik je zeg.'

Hij hield zijn autosleutels voor haar ogen en rammelde ermee.'We krijgen daar een beter leven dan hier. Geen schuldeisers meer en me niet meer te barsten werken voor een fooitje.'

'En de kinderen dan?'

Justin sprong van het bed, trok de kast open en greep de koffer die daar stond. Hij gooide die op bed en ritste hem open. 'Ga jij de kinderen wakker maken, dan gooi ik alles in de koffer wat we nodig hebben, '

Angstig keek ze hem aan. Hij zat er al maanden over te zeuren maar nu scheen het dan opeens zo ver te zijn. Wat kon ze doen om hem op andere gedachten te brengen.

'Hebben we al die spullen wel nodig, lieverd. Als we toch worden opgehaald.'

Even fronste hij en dacht een seconde na.'Voor de zekerheid. Ik weet niet wat we allemaal kunnen verwachten.'

Gelijk dook hij de kast in en begon kleding de koffer in te mikken.

'Schiet op, Anna,'riep hij vanuit de kast.'We mogen onze buitenaardse vrienden niet laten wachten.'

'Is het niet verstandig er een nachtje over te slapen, Justin. Morgen komt mijn moeder, en..'

'Verdomme.'riep hij uit, trok zijn bovenlichaam terug uit de kast en sloeg zo hard op het nachtkastje dat de wekker er af viel.

'Doe nou eens een keer niet zo moeilijk en luister naar me.'

Zijn ogen stonden dreigend in zijn magere gezicht.'Ze wachten niet, Anna. Als we te laat komen..'