Eén dag mocht ik op zijn troon zitten, dat was de prijs die ik had gewonnen met de Bond van Kroostrijke Gezinnen. Zo komt het dat ik me nu aan het bureau van Koning Willem-Alexander bevind, samen met een tas thee, een plak appelcake, een gouden vulpen en een stapel dik papier met koninklijk embleem. Ik twijfel niet en schrijf:

Op Koningsdag zon,
rijen oranjebloesem,
kerkhof van dwazen

Ik had ernaar uitgekeken. Ik wou de koning verblijden met een frisse haiku, zodat hij morgen terug vrolijk zelf zijn troon kan gebruiken. Misschien kadert hij het wel in? Ik neem een nieuw vel:

Op de Koningsdag
staan schapen in de vlakte
volgens lijst van rang

Ik kijk door het raam en staar naar de statige dreef. Het gras lijkt geknipt door een kapper. Nog een poging:

Koningsvlag wappert;
kleuren van de eilanden
uit de wilde zee

Ik verfrommel het blad papier en knal het in de prullenmand. Wat is het hier stil?

Op Koningsdagen
hebben klokken gezongen,
nu zijn ze te stil

Hoe groot en kil is dit paleis en dit bureel! Hoeveel manschappen zijn hiervoor gestorven? Een vers vel papier, poging vijf:

Op een Koningsdag
staan in de regen bomen,
zoals soldaten

Het is wel koningsdag maar misschien wil ik iets statigers? Opnieuw:

De zon gaat onder
op het terras van Noordeind
klinkt het "Wilhelmus"

Ik word radeloos, ik ben schrijver maar voel teveel stress, ik smijt de cake in de vuilbak, deze werkruimte duwt als een onzichtbare hand hard op mijn schouders. Aan de muur hangt er één ingekaderd:

Koningsdagvuurwerk:
duizend kandelaars vallen
met één luide knal

Het is er een van mijn hand! Ik kijk uit naar morgen, terug naar naar mijn klein schrijfkamertje.