#348 - Telefoon uit Oranje

“Ge zijt verkeerd verbonden!” 

Ik zeg het nadat een Nederlands nummer op mijn gsm verschijnt. 

“Tony, ouwe gabber!”

Meteen begint hij te klagen. Dat hij geen zin meer heeft in al dat gedoe. Dat hij het niet meer ziet zitten. Dat hij gewoon een dagje wil vissen, of zo. Dat ik hem moet helpen. Dat zijn vrouw een mannenvreetster is en dat ze niet kan wachten om mij haar troon te laten bestijgen. 

Ik zeg dat ik begot niet weet wie hij is.

“Willem-Alexander Claus George Ferdinand, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg. Zeg maar Alex.”

De trotsheid in zijn stem begint mij te dagen: dat oudste rotkind van Beatrix en Claus. Is die nu de koning van mijn noorderburen? Ik kijk geen televisie, luister geen radio en lees geen kranten. Waarom zou ik? Om te beseffen dat die adellijken privé vliegen naar hun buitenverblijven terwijl ze het plebs in lockdown steken?

“Het is morgen Koningsdag, mijn chauffeur is onderweg. Hij arriveert binnen een half uur. Trek een strakke rode jeans aan, daar houdt Maxima van. En breng je humor.” 

Die man is het gewoon opdrachten te geven. En ongewoon tegengesproken te worden. Wanneer ik dat doe, wordt hij kwaad:

“U moet eens horen, mijnheer Coppo, u bent een dag koning. U bent een dag de man van mijn vrouw. De vader van mijn kinderen. Het staatshoofd van het mooiste land ter wereld.”

Ik druk af. Schenk een glas whiskey in. Plof In de sofa. Google Maxima. Drink het glas leeg in één teug. Giet nog een glas in. Zucht. Wat een malloot. Wat denkt die wel? Dat ik, Tony Coppo, in zo’n dwaze grap trap? Ik, een man van de wereld?

Het is nu een half uur later. Ik staar naar de voordeur. In een strakke rode jeans.