Het meisje en de beer #347

 

 

 

Het pad kwam uit op een grote bosvijver met daaromheen verschillende bankjes. Op het water zwommen een handvol eenden en een zwanenpaartje. De hele omgeving straalde een zorgeloze opgewektheid uit.

Mensen wandelden langs het water, hier en daar een stelletje hand in hand , anderen verzonken in een boek of gewoon op hun gemak om zich heen kijkend. Kinderen vermaakten zich in het speeltuintje en rollerskaters zoefden langs. Margreet had het gevoel alsof ze al een marathon had gelopen. Vanaf acht uur was ze aan het werk. Samen met een aantal collega's maakte ze twee keer per week vakantie huisjes schoon. Even uitrusten tussendoor was er niet bij. Haar leidinggevende liet ze niet met rust maar stuurde ze het hele park door. Hier schoonmaken, daar schoonmaken. Als ze klaar waren ging ze alle huisjes controleren. Ze trok haar belachelijke witte handschoenen aan en streek over alle randjes heen waar ze waren geweest. Als het goed was hoorden ze niets, en als ze ook maar een klein beetje achtergelaten stof ontdekte kregen ze een uitbrander. Vanaf het begin had Margreet voor haar de naam Madam Mikmak bedacht. En die naam was bij iedereen blijven hangen.

Tegenwoordig was ze in de lunchpauze gewend even bij te komen in het park. Haar collega's zaten met z'n allen in het restaurant van het park om te roken en bij te kletsen. Margreet wilde liever lekker zitten op een bankje,boterhammen eten en naar de zorgeloos zwemmende eendjes kijken. Ze zuchtte en opende haar trommeltje. Dit keer had ze zichzelf extra verwend met een sappige peer en aan banaan. De zon streelde haar gezicht. Genietend leunde ze met gesloten ogen achterover en nam een flinke hap uit de peer.

Margreet had pas in de gaten dat er iemand naast haar kwam zitten door het vervaarlijk kraken van het bankje. Ze keek opzij en zag een klein meisje zitten met een grote beer op schoot.

Ze keek Margreet vriendelijk aan.'Lekker weer, vind je ook niet? '

Onzeker glimlachend bevestigde Margreet dat.

Het meisje zuchtte en staarde naar een onbekend punt in de verte.

Margreet at de peer op totdat alleen het stokje nog over was en keek toen heimelijk om zich heen.

'Mijn ouders zijn er niet, 'zei het meisje opeens, alsof ze Margreet haar gedachten had geraden.'Ze zijn omgekomen bij een auto ongeluk. '

Margreet keek haar strak aan. Haar hand met daarin de boterham bleef halverwege haar mond hangen.

'Maar, 'zei ze, op een toon alsof ze erin berustte. 'Beer zorgt voor mij. '

Margreet wilde haar mond open doen , maar er kwam niets uit.

'Ik heet Anna, en jij? '

Ze stak Margreet een klein handje toe die ze aarzelend drukte. Nu was het natuurlijk de bedoeling dat ik me ook voorstelde, schoot het door Margreet heen. Ze zweeg even omdat een stelletje met een hard blaffende hond ze passeerde.

Margreet fronste. 'Liefje, een speelgoedbeer kan niet voor je zorgen. Ik heet trouwens Margreet.'

Anna haar ogen twinkelden en een lach gleed over haar gezichtje.

'Jawel, hoor. Beer kan alles. '

Ze schoof iets dichter naar Margreet toe en liet haar stem zakken tot een zacht fluisteren.'Beer zag je zitten en heeft zijn besluit al genomen. '

Even viel er een korte stilte. De zon verdween achter de wolken en een kille bries ritselde in de struiken.

Ze legde snel de half opgegeten boterham in haar trommeltje en maakte aanstalten om op te gaan staan.

'Het was leuk je te ontmoeten,maar ik moet nu echt weer aan het werk. '

Een koude rilling liep over Margreet haar rug. Ze wilde opstaan maar op de een of andere manier weigerden haar benen dienst. De stem van Anna leek van heel ver te komen. 'Beer neemt je ziel. Hij heeft er al heel veel en daarom kan hij goed voor mij zorgen. '

Anna sprong van het bankje en danste zingend in het rond.

'Daarom ben ik nooit alleen. Beer is alles in één. '

Margreet haar hart bonsde als een razende en zweet parelde op haar voorhoofd. Haar lichaam verkrampte en ze opende haar mond om te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit. Haar ogen draaiden in hun kassen en een afschuwelijke niet te beschrijven pijn maakte zich meester van haar.

'Je kan me vertrouwen, Margreet. We gaan heel goed voor je zorgen...