‘Mijnheer, zorgt u dat beer geen stoute dingen doet?’
  Ik prop net de helft van een broodje ham in mijn mond. Ik kauw het snel weg en vraag het kind: ‘Wat zeg je?’
  'Zorg dat beer geen stoute dingen doet.’
  Ik wil rustig eten en geef dus direct toe. ‘Zal ik voor zorgen,’ zeg ik.
  ‘Hij heet Rob.’
  ‘Wat voor beer is het?’ floept het eruit.
  ‘Een papabeer.’
  ‘Een lieve papabeer?’ Zoiets schijn je kinderen te vragen.
  ‘Niet altijd. Nu moet hij wel. Ik heb hem hier op het bankje gezet.’
  ‘Je bent een slim kind.’ Complimentje: altijd handig. En laat mij nu met rust, denk ik erbij.
  ‘Papabeer vindt mij meestal niet slim,' zegt het kind. 'Wel gemeen.’
  Wat moet je daar nu op zeggen? Ik hap in mijn bammetje.
  ‘Ik ga spelen.’ Ze draait zich naar de beer en tikt hem op de knie. 'Zitten blijven, laat ik het niet merken!' 
  Daar zit ik dan, naast een enorme teddybeer. Met mijn broodtrommeltje en thermosfles op schoot. En een blond, bijdehand meisje huppelend in de zandbak, die mij opdraagt op haar beer te passen. Ik kijk rond, geen ouder in de buurt. Ik schat het kind op een jaar of zes á zeven. Kan ook vijf of acht zijn, zo goed ben ik niet in het schatten van kinderen. 

‘Kunt u op mijn rug krabben?’ zegt de beer.
  ‘Godverdegodver!’ roep ik uit. Ik verslik me bijna in mijn koffie, en spuug een bruine vlek op mijn witte broek.
  ‘Sorry… kunt u mijn rug even krabben?’
  Ik krab de rug van de beer.
  ‘Naar onderen graag.’
  Ik krab een stukje naar onderen, ik hoop niet dat ik aan zijn kont moet zitten, en vraag: ‘Ben ik gek geworden?’
  ‘Dat bent u niet. Maria heeft mij hier neergezet en houdt toezicht.’
  Ik stop met krabben. ‘Toezicht?’
  ‘Dat ik niet wegloop, ze heeft een challenge gewonnen.’
  ‘Pardon?’
  ‘Ik heb gisteren beloofd niet op mijn telefoon te kijken, niet op mijn laptop te typen en geen tv te kijken totdat Maria naar bed was.’ De beer schuurt met zijn rug tegen de leuning van de bank en schuift onderuit. ‘Wat jeukt dat ding zeg...’ Hij gaat weer rechtop zitten. ‘In plaats daarvan moest ik de hele dag met haar spelen, koekjes bakken, voorlezen, fietsen, je kent dat wel.’
  Nu ken ik dat niet, ik heb geen kinderen, zorg niet voor kinderen en vind kinderen om eerlijk te zijn lawaaierige, irritante ziektekiemverspreiders. Bij een pratende beer lijkt instemmen een betere reactie dan eerlijkheid.
  ‘Slim kind.’
  ‘Ze is niet slim, het is gestuurd vanuit school,’ zegt de beer. ‘Om de kinderen van het scherm af te krijgen, moeten ouders het goede voorbeeld geven.’
  ‘Ah… ik denk dat ik het begin te begrijpen.’
  ‘Ik blijk de challenge aangenomen te hebben en daarbij beloofd: “Als papa één keer op zijn telefoon kijkt, dan trekt hij de hele dag het berenpak aan.”... Kan jij het piepje van een nieuw bericht negeren?’ Hij schrukt weer uitgebreid tegen de bank. ‘Dat gaat ongemerkt.’ 
  ‘Geen handige weddenschap.’
  ‘Challenge.’
  'Geen handige "Tjellens" dan.’ Vader is net zo irritant als dochter.
  ‘Ik was mij ook niet bewust dat ik dat beloofd had, ik zei het tijdens het appen met mijn wielerclub.’
  ‘Dan geldt het niet.’
  ‘Ze filmde het met de mobiel van haar moeder.’
  ‘Slim kind.’
  ‘Nee, nog steeds niet slim. Ik ben er ingeluisd. Haar moeder kan nu doen wat ze wil en appt de hele dag met vriendinnen.’
  ‘En jij zit in je warme pakkie op een bank.’
  ‘Ik heb misschien niet een slim kind, haar moeder is dat wel.’