“Bent u de boer die in telepathisch contact staat met zijn veestapel?”
“Ja net, dat zègge ze temissen.”
“Nou, laat mij uw kunstjes maar eens zien!”
De verslaggever liep met grote passen naar de wei en klauterde over het hekje, bleef met zijn voet haken en viel languit op het zompige grastapijt.
De boer volgde hem, met het verschil dat hij het hek gewoon opende en verticaal het grasland betrad.
“A je mie de koeien mee wil ete, dan ku je dat beter een ennetje vadderop doe,” sprak hij olijk, “wan Neeltje zei da ze ierzò net ‘epist eit.”
“O, zei ze dat!” repliekte de nieuwsgaarder, gal en gras spuwend. “Zeg maar dat ze ...” Luid geloei naast hem deed hem een meter de lucht in springen.
Na een paar keer diep in- en uitademen, kwam hij weer een beetje tot zichzelf. Gewoontegetrouw haalde hij pen en notitieblokje uit zijn binnenzak, maar alle blaadjes plakten aan elkaar.
“Hoe kwam u achter het bestaan van deze gave?” vroeg de verslaggever, zijn schrijfgerei weer opbergend.
“Vroeger riep ik de koeien a ze nì de stal moste. De leste tied mò ‘k enkel in m’n binnenste  roepe en ze komme nì me toe.”
“Zou dat niet komen omdat ze het inmiddels gewend zijn?”
“Ja ò, dat zou ok kunne vaneigens.”
De dagbladschrijver kreeg het gevoel dat hij zijn tijd hier aan het verdoen was.
“Waarom vraagt u haar niet een rondje te lopen?” zei hij met een knik naar het dier dat hem zo-even een hartverzakking bezorgde.
De boer kneep zijn ogen tot spleetjes en keek Neeltje diep aan.
“Wel?” vroeg de verslaggever ongeduldig.
“Ik è ’t ‘evroge , mè ze verrekt ‘t , luidde het antwoord.
Dit was de vonk in het kruitvat.
“Man, er bestaat helemaal niet zoiets als telepathie! U bent een clown, een gek, een charlatan of een combinatie hiervan! U kunt met uw koeien ...”
Plotsklaps kreeg hij zo'n harde douw in zijn rug dat hij voorover tuimelde en ten tweede malen in het gras hapte.
“Neeltje toch!” sprak de boer, meer vertederend dan verwijtend.
Omkijkend zag de nieuwsgaarder de koe, kauwend op een graspol, de vermoorde onschuld spelen.
“Het is mè goed da je nie in telepathie g’loôfd, aars gaf je mien nog de schuld”, spotte de boer.
De verslaggever vond het welletjes.
“Dank u, ik heb voldoende.”
Hij krabbelde overeind en verliet stampvoetend het erf. Spetters koeienvlaai vlogen hem om de oren.

...

Noot van de auteur: Helaas moest ik het begin van het verhaal schrappen wegens het overschrijden van het maximum aantal woorden. Voor de liefhebbers plaats ik het hieronder:

Met blocnote en bokkenpruik (geschrapte intro)

Hij was al strontsacherijnig vóórdat hij in de koeienvlaai trapte. Sinds hij een hoogwaardigheidsbekleder valselijk – of liever gezegd: onbewezen – had beschuldigd van een liaisonnetje met zijn secretaresse, stuurde zijn meerdere hem er enkel nog op uit voor quasi lollige rapportages die als bladvulling de weg van courant naar lezer vonden. Vernedering ten top.
De derrie die nu van zijn schoen droop, maakte zijn humeur er niet beter op. Hij hinkelde naar een waterpomp teneinde het onwelgevallige plattelandssouvenir van zijn schoeisel te spoelen, doch de straal kletterde met dusdanig veel geweld uit de mond dat hij in een oogwenk tot zijn lies aan toe doorweekt was. Het ijskoude water deed hem naar adem snakken. Hij sprong achteruit, maar kreeg meteen een ferme tik tegen zijn achterhoofd. Hij ontdekte dat zijn belager bestond uit een houten hark die onmiddellijk in geweer was gekomen toen de verslaggever zijn hak op de tanden van het tuingereedschap positioneerde.
IJdel naamgebruik van een hogere macht lag op de lippen van de geplaagde man, maar hij herstelde zich enigszins toen hij de getuige gewaar werd die zijn vaudeville-act met geamuseerde blik gadesloeg.