De jongen houdt het apparaatje vast alsof het een wenslamp is. Zonet had zijn studiegenoot in minder dan geen tijd een fors aantal snoeren aangesloten. Ze vroeg niet eens waar de elektriciteitspunten waren, maar leek hier een arendsoog voor te hebben. Eerder hadden de whizzkids al de GPS op de tractor gezet, waardoor ik nu geen millimeter te veel afleg tijdens het oogsten. Doordat er ook nog gegeventjes over het weer inzitten weet ik precies wanneer ik de ronde moet rijden. Ik weet zeker dat die meisjes en jongens uit Wageningen kunnen toveren. 

Als hij het apparaat op mijn hoofd zet voel ik mijn oren suizen. Het lijkt alsof ik word opgetild en direct weer met kracht teruggezet.  
'Test hem maar eens,' zegt het meisje, terwijl ze Mila tevoorschijn heeft gehaald. Misschien had ik haar even moeten waarschuwen dat het dier van alles uithaalt, wanneer iemand iets doet waar ze niet op zit te wachten. 

'Zo, ik heb wel zin in een ommetje.' 
Het leek van Mila te komen. De Wageninger studenten kunnen echt alles, zelfs buikspreken. Misschien moet ik me er ook laten bijscholen, kan nog wel op mijn leeftijd. 
'Gaan we nog lopen, of hoe zit dat?' 
Het is echt Mila die me met een hese, hoge stem toespreekt. Dit begint meer op zwarte magie te lijken. 
'Uh, waar heb je zin om heen te lopen?' 
'Naar het paradijs.' 
'Sorry, wat?' 
'Het koeienparadijs.' 

De jongen is bij het meisje gaan staan en ze praten dusdanig zacht dat ik ze niet kan verstaan. Waarschijnlijk hebben zij in hun magische systemen allang gezien waar het koeienparadijs is, en lachen ze nu de fantasieloze, digibete boer uit. 
'Volg me dan Mila, naar waar dat koeienparadijs ook van je mag zijn...' 
En Mila volgt me naar buiten, de drassige weilanden in. 
'Je mag ook op me gaan zitten, ik loop wat sneller.' 
Als ik mijn benen om haar logge lijf sla briest ze iets wat zelfs voor het vertaalapparaat te cryptisch is. Ik probeer haar oren vast te pakken, iets wat ik ze tijdens de jaarlijkse rodeodrive in het dorp wel eens heb zien doen. Nog meer gebries. Waarschijnlijk eindig ik ook op dezelfde manier als die mafkezen tijdens de drive. Ik doe nog een poging, maar blijf glibberend over Mila's gladde vacht het houvast verliezen. 

Liggend in het gras, met boven me de staart van mijn ADHD-koe zie ik in de verte de jongen en het meisje naderen. Ergens vraag ik me af of ze me ook digitale gedragstherapie voor mijn veestapel kunnen aanbieden, hoewel ik eigenlijk het antwoord wel weet.