#346 --- Lichtekoei

Hij reed met zijn tractor het erf op en miste op een haar na de kat. De zon straalde, gezapig deinde hij op en neer in zijn zitje, een spriet tarwe in zijn mondhoek. Een klein windstootje blies wat voer uit de laadbak, maar een beetje verlies had je altijd. Tijd om de dames eten te geven. Hij hoorde ze van ver verlangend loeien.  

'Hij is in aantocht!', waarschuwde Sandy.
'Eindelijk!', zuchtte Dora, haar uiers zwaar. 'Ik sta hier op barsten!’
‘Mij mag hij anders nog wel een keertje stroom op mijn achterste zetten.’, kirde Loes.
'Zou hij vandaag zijn strakke blauwe overalletje aanhebben? Ik hou wel van een man in uniform.'
'Dat zal wel,' grijnsde Mila 'maar ik heb ze nog liever zonder!'
De koeien loeiden gelaten, hun kettingen rinkelden onrustig. Etenstijd was een van de hoogtepunten van hun dag.

Hij reed de poort door en zette het contact uit. De ronkende motor viel stil net als de ademhaling van de twaalf vaarzen, althans voor een ogenblik. De pinken stonden er giechelend bij. Een aantal van de ouderen knipperden wat vliegen uit hun vochtige ogen. De spanning trilde harder dan de hitte op het dak.

Rosie verbrak de stilte. 'Goeiemorgen, bink!'. Een seconde leek hij te schrikken, schudde toen aarzelend zijn hoofd, nam zijn bestofte schop en schepte het voer in de bakken. Wanneer hij Mila passeert duwt ze dwingend haar snoet tegen zijn arm. 'Lekker nat dat heb je graag toch, niet?' Nellie en Roos staan ondertussen uitdagend tegen elkaar aan te schuren. Ella draait haar voluptueuze kont in de richting van haar voederbak en zwiept verleidelijk met haar staart. Sandy loeit, 'Kom hier mijn bronstige stier!'. Een van de oudjes meesmuilt, 'Godbetert, het is hier weer tochtig!'

Hij loopt werktuiglijk de stal door, in gedachten verzonken. Af en toe krabt hij zich in de haren en kijkt hij meewarig naar een koe. De laadbak is leeg, de staldeur schuift snerpend toe, de koeien wuiven nog een keer wulps met hun wimpers. Hun lange tongen likken langs hun neusgaten, het kwijl druipt uit hun mondhoeken.

'Wat een rund!’, zegt Mila. 'Zo ongevoelig ook!', beaamd Dora. 'Iedere dag persen wij ons het wit uit de uiers. Nul reactie!' Hier en daar valt een druppel melk in het stro. De opwinding ebt weg. Het geluid van zijn rubberlaarzen verwijderd zich van de stal. 'Ik word gek.' dacht hij.