Opdracht #345 - Een oude (on)bekende

Een oude (on)bekende

Het is weer zo’n dag, om kwart over zes opgestaan om dochterlief naar de bushalte te brengen. Vaatwasser, stofzuiger, wasje ophangen, langs de spiegel haren in een staart en snel mijn neus gepoederd, jongens naar school gebracht, laptop opgestart en… volledig opgegaan in mijn werk. Ik kijk op de klok en schrik, half vijf! Dochterlief heeft zich al lang op haar kamer verschanst en pubert daar al enkele uren rond. Over 10 minuten komen de jongens thuis, het eten is nog niet klaar en over een uur wordt de jongste alweer op het voetbalveld verwacht. Ik pak mijn pinpas en roep naar boven: “doei lieverd, ik ga even boodschappen doen, zo terug.”

Gehaast fiets ik naar de supermarkt. Doelloos loop ik over de groenteafdeling en terwijl ik met mijzelf brainstorm hoe ik een gezonde, snelle maaltijd in elkaar zal flansen, voel ik een hand op mijn schouder. Een onbekende stem die ergens vertrouwd klinkt zegt: “Hé jij ook hier… Dat is lang geleden.” Ik draai me om, zie zijn verbazing, maar gun me niet de tijd om te kijken met wie ik hier mijn schaarse tijd sta te verdoen.

“Hé, eh ja mijn favoriete supermarkt, maar er wordt op me gewacht, wie weet tot later.” Terwijl ik mijn zoektocht naar snel en gezond vervolg vraag ik me af wat deze, vertrouwd voelende vreemde van me is. Voetstappen achtervolgen me en de stem zegt “Femmy, vlucht niet”. Mijn lichaam verstijft, ik voel hoe de warmte opstijgt naar mijn wangen en in mijn buik voel ik een stekende pijn. “Femmy vlucht niet”, jaren geleden zei Mark die woorden. Mark, hij was degene die doorzag wat ik jarenlang verborgen had gehouden. Ik kijk hem aan en herken de ogen die ooit dwars door me heen keken. Een traan loopt over mijn wang en zachtjes zeg ik: “Femmy vlucht niet meer, maar ik heb echt geen tijd nu.” Hij antwoordt, net als toen “hier is mijn nummer, bel me vanavond”, terwijl ik aan de grond genageld sta, verdwijnt hij.

Mark is een paar jaar ouder dan ik en voor een paar maanden werd hij, bij toeval, het baken in mijn toen roerige leven. Destijds geloofde ik nog in toeval, nu weet ik beter. Mark inspireerde mij tot het maken van levens veranderende beslissingen door levensvragen aan te wakkeren waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik viel als een blok voor de twinkeling in zijn ogen, werd verliefd en joeg hem zonder het te begrijpen bij me vandaan. Na jaren sta ik oog in oog met de man die mij toen zo beroerde.

Die avond bel ik hem, we spreken af, maken een wandeling en we gaan verder waar we waren gebleven, zijn woorden maken het verschil; “Femmy, ik ben blij dat je niet meer vlucht. Met pijn in mijn hart heb ik je toen laten gaan. Jij had mij niet nodig, ik wilde dat je zou ervaren dat je het zelf kon, maar het liefst wilde ik bij je zijn”. Zwijgend lopen we over de heide, een paar jaar ouder, vele levenslessen wijzer en klaar voor elkaars liefde.