Schrijfopdracht345: een oude (on)bekende.

Bijna nooit weet ik van tevoren wat ik nodig heb. Zeker weet ik wel, dat alles wat ik nodig heb er altijd staat. Het is dus een kwestie van verkennen en scannen en als ergens in mijn lijf of brein een piepje gaat dan sta ik bij een artikel dat ik nodig heb. Boodschappen hoort bij mijn huishoudelijke taken en omdat ik het altijd doe ben ik er goed in geworden en is het altijd zo gepiept. Bij de kassa scan ik nooit! Dat is van een heel andere orde. Boodschappen doen op de manier vergt wel enige concentratie, want je weet achteraf nooit of je iets vergeten bent. Je moet er dus wel “bij” zijn.

Daarom werd ik vorige week compleet overvallen, toen ik achter mij een stem hoorde, die me aansprak met de woorden: ‘Hee…., dat is lang geleden’ Verrast draaide ik me om en zag ik een gebrilde vlasblonde man van mijn lengte en leeftijd.  Alles in zijn vriendschappelijke uitstraling duidde erop, dat hij mij herkende en dat hij waarschijnlijk goede herinneringen aan me bewaarde. Hij gaf me nog net geen elle boog of vuist en de anderhalve meter lukte nog maar net.

Een voor mij zeer ongebruikelijke situatie!                                                                                                 Door mijn hoogontwikkeld geheugen voor gezichten ben ik altijd degene die in dit soort situaties de vragende blikken opheldering moet verschaffen. Maar deze blonde D66ger was de uitzondering die de regel bevestigde. Haastig schakelde ik over van boodschappen naar gezichten en omdat er nog steeds geen piepje kwam voelde ik me echt ontmaskerd.

‘Jobé’ zei hij, toen hij de radeloze ‘ik ken jou niet blik’ in mijn ogen las en hij begon mijn geheugen op te frissen. “Je weet wel, van stappen in Haarlem en Amsterdam met Kitty en Jolanda, in de Drinkwinkel en het Okshoofd enzovoorts’.

De manier waarop hij de namen en de combinaties noemde, ­maakte dat alles op zijn plek viel.  Bliksemflits!                                                                                                                                                   Het was iemand uit mijn opleidingstijd in Haarlem. Geen wonder dat ik hem niet herkende; 25 jaar later hier in hartje Groningen. Gelukkig ik wist het weer!

De ondersteunende informatie van de rest van zijn persoon, had het gaatje in mijn hoogontwikkeld centrum gedicht.  Een fractie van een seconde later kon ik mij al niet meer voorstellen dat er iets van hem, in mijn opslag ontbroken had.

Direct bevestigde Jobé Gestallt regel nr. 1:

‘Het geheel is meer dan de som der delen’.

Ja, hij was erbij geweest: kwam net kijken. Ging meteen overal mee naar toe. Viel niet op maar was er gewoon bij. Steeds de indruk wekkend zich in elke situatie thuis te voelen.  Stelde zich niet zo aan als bijvoorbeeld ik, in die tijd.  Vriendelijk knikkend lachte ik naar hem .Ja, ik wist het nog.  “Hoe is het?”

Na wat blabla, namen we afscheid en liep ik verder de supermarkt in. Hij behoorde niet tot de hoofdfiguren uit die tijd, maar leek wel een aardige vent.

Door het regelmatig ontbreken van levensmiddelen in de week die volgde, werd ik bij herhaling aan het voorval herinnerd.