Ze kent mij.. en niet zo'n beetje ook. Ik voel de rode vlekken in mijn hals broeien. Een druppeltje zweet parelt tussen mijn schouderbladen door naar mijn onderrug. Gelukkig lijkt deze jonge vrouw niet afgeleid door mijn ongemak, ze ratelt maar door. Jezus wat kan zij ratelen. Ik probeer de punten te verbinden. Ze kent mijn zus, mijn ouders, ze weet waar ik vroeger op school zat, dat we altijd naar Italië op vakantie gingen en dat ik inmiddels werkzaam ben als journalist.

Plotseling kijkt ze me vragend aan. Ik schrik op uit de warrige gedachtenbrei die zich vormt in mijn hoofd en besef me dat ze op een antwoord wacht. '.. Euh... sorry, wat vroeg je?'  stamel ik ongemakkelijk. Ze gooit haar hoofd in haar nek en lacht theatraal. 'Je bent ook nog steeds zo warrig als vroeger. Waar werk je nu?' Binnen een fractie van een seconde zie ik het. Iets in haar houding, die typische blik. Plotseling draait mijn maag zich om. Ze is gek. Zij is kneiter-gestoord. Haar naam ben ik kwijt. Maar dat ik hier heel snel weg moet is een ding wat zeker is. Adrenaline giert door mijn aderen, mijn hart probeert zich door mijn hals naar buiten te beuken, maar mijn benen staan stil. Ik wil schreeuwen, ik wil vluchten. Maar ik sta aan de grond genageld. Dus dit is wat ze bij biologie ‘fight-fright-freeze’ noemden. Ik ben net zo bevroren als de diepgevroren erwten in het vriesvak naast ons. Er komt een angstaanjagend kalm lachje om haar mond. Die lijkt te veranderen in een valse grijns. Ziet niemand dit? Ik ben in nood.  HELP! Ik wil schreeuwen maar ik lijk mijn lippen niet eens te kunnen bewegen.

Iedereen om ons heen sjokt onverstoorbaar verder. Een man pakt zelfs een pak erwten langs mij heen. Geen flauwe notie dat hij daarbij een psychopaat passeert. Waarom zegt ze niks? Waarom kan ik niet weg? Plotseling voel ik een oerkracht opborrelen, het lijkt wel vanuit m’n kleine teen te komen. ‘Gaat het wel? Je bent zo stil, voel je je wel lekker?’ De deur van de vriezer achter haar opent zich op magische wijze en een pak spinazie valt op de grond. Dit is het teken. Als een ware Popeye voel ik plotseling alle kracht naar mijn biceps vloeien. Ik bal mijn vuist en haal volledig uit naar haar hoofd. Ze klapt als een lappenpop achterover en valt tussen de glutenvrije repen tegen de stelling aan. Ik spring over haar heen en hoor chaos ontstaan achter me. Geschreeuw, mensen die rennen. Ik vlieg als een raket naar de uitgang. Voortgedreven door onzichtbare pk’s. Onderweg stoot ik een emmer met bloemen om en hoor ik een vrouw mij na schreeuwen, maar niemand stopt mij.

Ik ben de Popeye. Ik ben onoverwinnelijk. Ik moet snel spinazie vinden voordat mijn krachten uit mij vloeien. Ik moet voorkomen dat ze me weer opsluiten en vol stoppen met medicatie. Dit is wie ik ben en altijd wil zijn.