Mooi verhaal. Ik houd wel van de eerste zin. Je neemt me makkelijk naar het eind toe, met een lekker klassiek eind over lotsbestemming.

Graag gelezen.

Knap Aurora, dit kan de aanzet zijn (of is het reeds?) tot een avonturenroman. Het toeval uit de opdracht heb ik vooralsnog niet door.

Prachtig verhaal, mooi verteld.

Mooi Aurora, dat je hp uiteindelijk de herinnering aan zijn moeder verkiest als teken boven dat van de god Odin.

'De jongen zweeg. Hij had moeite met adem halen.'

Hier lees ik voor het eerst iets van emotie bij de jongen, terwijl hij daarvoor toch een dramatische ontdekking doet. Daar miste ik iets van een schok. Hij vraagt zich direct af hoe hij de boerderij draaiend moet houden, maar ik denk dat je daar op zo'n traumatisch moment niet als eerste aan denkt. 

Verder is het inderdaad een prachtige aanzet naar meer!

Hoi Aurora, mooi verhaal. De keuze tussen raaf en riet mooi verwoord. Graag gelezen.

Toen Ingvar en zijn manschappen de doden gingen begraven strompelde de jongen  --->  op een of andere manier struikelde ik over deze zin. Het "gingen begraven"  leest niet lekker. Ook wellicht door het woord toen aan het begin. Persoonlijk vind ik dat niet mooi. Toen gebeurde dit  toen gebeurde dat. Misschien: Terwijl ... de doden begroeven, strompelde de jongen ...

Tussen begraven en strompelde hoort in ieder gval nog een komma.

Maar toen begon de wind in het riet te ruisen ---> dit is ook zo'n zin die je actiever kunt schrijven. De wind liet het riet ruisen en het leek alsof hij de stem van zijn moeder hoorde. 

Ik vond juist die afstandelijkheid in de eerste versie van de eerste zin zo 'hard' binnenkomen. Van mij -maar smaken verschillen- mocht de eerste versie blijven staan.

Hadeke, hier ben ik het wel met je eens. De eerste zin wordt door de aanvulling niet perse sterker. De emotie die ik mis, wordt door 'tot zijn schok' voor mij gevoel ook niet beter weergegeven. 

Ik had meer een toegevoegde zin aan het begin van de tweede alinea in gedachten.  Zoiets van 'De jongen zakte op de grond. Alle kracht was uit zijn benen verdwenen. ' Of iets dergelijks in de trant van 'hij had moeite met ademhalen '. Dat vond ik erg mooi Aurora!

Ik las het deze ochtend en vond het prachtig archaïsch, net door het ontbreken van de emotie en doordat hij meteen praktisch denkt. Ok iedereen dood, hoe moet ik op mijn eentje de boerderij runnen. Ik vond dat zeer passend en jammer dat het weg is. 

Soms gevaarlijk om in te gaan op suggesties van reageerders qua inhoud... Dat gezegd zijnde: Ik hou niet zoveel van je slotzin: "Daar zou hij in ieder geval veilig zijn." daar kan je volgens mij meer mee.

Het wordt in de reacties nu ook een interessant verhaal. :-)

Die laatste zin vind ik juist zo mooi, omdat hij in Dorestad zijn lot niet zal ontlopen. Het is voor mijn gevoel het thema uit De tuinman en de dood.

Hey Aurora, graag gelezen! Het voelt voor mij als lezer alsof ik er echt bij ben. Ik zie de scène beeldend voor mij. Maar ik had exact dezelfde bedenking als edwinchantelenquinten. Als je hele dorp is uitgemoord en het eerste wat je denkt is, jah ik zal maar iedereen eens gaan begraven, is dat zelfs voor de meest pragmatische persoon niet de eerste gedachte. Maar het hield me in ieder geval niet tegen verder te lezen, groetjes, V.

Ha Aurora, mooi klassiek verhaal en interessante discussie daarna over de aan- afwezigheid van emotie. Graag gelezen.