# 344 De raaf of het riet

Mooi verhaal. Ik houd wel van de eerste zin. Je neemt me makkelijk naar het eind toe, met een lekker klassiek eind over lotsbestemming.

Graag gelezen.

Knap Aurora, dit kan de aanzet zijn (of is het reeds?) tot een avonturenroman. Het toeval uit de opdracht heb ik vooralsnog niet door.

Prachtig verhaal, mooi verteld.

Dank, Hadeke en Bob!

@Gi, ik heb me vooral laten inspireren door de titel van de opdracht, " God incognito". De hoofdpersoon ziet in twee volstrekt toevallige gebeurtenissen (het neerstrijken van een raaf, een windvlaag in een rietkraag) de hand van god c.q. God en baseert daarop zijn beslissing. Mijn eigen visie is dat mensen in zo'n geval vooral zien wat ze willen zien (ook in dit geval, waar de jongen het Vikingenbestaan eigenlijk nogal angstaanjagend vindt) en heeft een opperwezen er niks mee te maken, maar dat komt omdat ik een hopeloze atheïst ben ;-)

Mooi Aurora, dat je hp uiteindelijk de herinnering aan zijn moeder verkiest als teken boven dat van de god Odin.

'De jongen zweeg. Hij had moeite met adem halen.'

Hier lees ik voor het eerst iets van emotie bij de jongen, terwijl hij daarvoor toch een dramatische ontdekking doet. Daar miste ik iets van een schok. Hij vraagt zich direct af hoe hij de boerderij draaiend moet houden, maar ik denk dat je daar op zo'n traumatisch moment niet als eerste aan denkt. 

Verder is het inderdaad een prachtige aanzet naar meer!

Hoi Aurora, mooi verhaal. De keuze tussen raaf en riet mooi verwoord. Graag gelezen.

Toen Ingvar en zijn manschappen de doden gingen begraven strompelde de jongen  --->  op een of andere manier struikelde ik over deze zin. Het "gingen begraven"  leest niet lekker. Ook wellicht door het woord toen aan het begin. Persoonlijk vind ik dat niet mooi. Toen gebeurde dit  toen gebeurde dat. Misschien: Terwijl ... de doden begroeven, strompelde de jongen ...

Tussen begraven en strompelde hoort in ieder gval nog een komma.

Maar toen begon de wind in het riet te ruisen ---> dit is ook zo'n zin die je actiever kunt schrijven. De wind liet het riet ruisen en het leek alsof hij de stem van zijn moeder hoorde. 

Goeie opmerking, Chantal. Ik heb de eerste zin iets aangepast.

Hoi Fief, wat betreft je eerste opmerking: mee eens. Ik heb het aangepast. Overigens heb ik geleerd dat je alleen een komma zet tussen twee werkwoorden als het gaat om twee persoonsvormen achter elkaar. Daar was in de oorspronkelijke tekst geen sprake van, vandaar dat-ie er niet stond. Nu wel uiteraard.

Wat betreft je tweede opmerking: het is een wat andere manier van zeggen, maar voor mij niet perse beter, dus ik laat het voorlopig nog even zo staan.

Ik vond juist die afstandelijkheid in de eerste versie van de eerste zin zo 'hard' binnenkomen. Van mij -maar smaken verschillen- mocht de eerste versie blijven staan.

Hadeke, hier ben ik het wel met je eens. De eerste zin wordt door de aanvulling niet perse sterker. De emotie die ik mis, wordt door 'tot zijn schok' voor mij gevoel ook niet beter weergegeven. 

Ik had meer een toegevoegde zin aan het begin van de tweede alinea in gedachten.  Zoiets van 'De jongen zakte op de grond. Alle kracht was uit zijn benen verdwenen. ' Of iets dergelijks in de trant van 'hij had moeite met ademhalen '. Dat vond ik erg mooi Aurora!

Ha, grappig die reacties. Ik heb de eerste zin weer hersteld en heb nu het begin van de tweede alinea aangepast. Wat denken jullie? Zo beter?

Ik las het deze ochtend en vond het prachtig archaïsch, net door het ontbreken van de emotie en doordat hij meteen praktisch denkt. Ok iedereen dood, hoe moet ik op mijn eentje de boerderij runnen. Ik vond dat zeer passend en jammer dat het weg is. 

Soms gevaarlijk om in te gaan op suggesties van reageerders qua inhoud... Dat gezegd zijnde: Ik hou niet zoveel van je slotzin: "Daar zou hij in ieder geval veilig zijn." daar kan je volgens mij meer mee.

Het wordt in de reacties nu ook een interessant verhaal. :-)

Die laatste zin vind ik juist zo mooi, omdat hij in Dorestad zijn lot niet zal ontlopen. Het is voor mijn gevoel het thema uit De tuinman en de dood.

Exact, Hadeke, dat is precies wat ik ermee bedoelde. Het verhaal speelt namelijk in 834, het jaar van de eerste grote Vikingaanval op Dorestad, waarbij de stad deels werd platgebrand en veel bewoners tot slaaf werden gemaakt.

Hey Aurora, graag gelezen! Het voelt voor mij als lezer alsof ik er echt bij ben. Ik zie de scène beeldend voor mij. Maar ik had exact dezelfde bedenking als edwinchantelenquinten. Als je hele dorp is uitgemoord en het eerste wat je denkt is, jah ik zal maar iedereen eens gaan begraven, is dat zelfs voor de meest pragmatische persoon niet de eerste gedachte. Maar het hield me in ieder geval niet tegen verder te lezen, groetjes, V.

Hoi V, gelukkig dat je in ieder geval wel door wilde lezen! Ik denk dat mensen verschillend reageren in zo'n geval. De een zal volledig verlamd zijn door de schok, anderen vluchten juist in praktische zaken omdat de echte schok nog niet helemaal geland is, en omdat ze ook niet weten wat ze anders moeten doen. Ik heb ook geprobeerd om me in dit geval in iemand uit die tijd te verplaatsen. Mensen waren over het algemeen doeners, geen praters of voelers. Maar het blijft lastig.

Overigens was niet het hele dorp uitgemoord, maar "slechts" de bewoners van één boerderij ;-)

Ha Aurora, mooi klassiek verhaal en interessante discussie daarna over de aan- afwezigheid van emotie. Graag gelezen.