#343 - De waarheid

Half wensend dat hij even in de huid van een Marvel-actieheld kon kruipen, of dat van een kwieke octopus – of neem misschien toch maar een Indische god met armen op overschot – duwt hij met zijn linkervoet de voordeur open. Onder elke tentakel twee papieren zakken klemmend die genoeg pakken farfalle en rigatoni lijken te bevatten om een dozijn lockdowns moeiteloos door te komen.

Onderweg naar de keuken loopt het bijna mis wanneer hij struikelt over de voerbak van Hunter, de Britse Korthaar die al negentien jaar moeiteloos tussen elke grote en kleine strubbeling in zijn huwelijk met Els lijkt te laveren. Met een ingehouden vloek weet hij zich nog net staande te houden. Vijf seconden luisteren aan de trap stelt hem vervolgens gerust: het Sissende Serpent ligt nog steeds uitgeteld in haar ziektebed.

Zijn aandacht verlegt zich naar het object dat ongeveer een half uur geleden op de parking van de supermarkt in één van zijn zakken werd gedropt. Veel herinnert hij zich niet meer van de dader in kwestie. Enkel zijn origine - Noord-Afrikaans - en die opzichtige wonde boven het rechteroog. Nog voor hij luidkeels protest had kunnen aantekenen, was de onbekende trouwens snelsnel tussen de rijen geparkeerde auto’s verdwenen.

Het ronde, glazen flesje in kwestie bevat – naar hij schat – ongeveer 80 ml van een translucide, goudbruine vloeistof.

Een geflopt cadeau misschien? Of een acute allergische reactie?

Het bakelieten dopje vertoont enkele diepe krassen, maar laat zich makkelijk losdraaien. Een geurtest volgt. Echter, na enkele seconden laat hij de flacon weer zakken. Niets. Absoluut niets. Geen hinten van meiroos of jasmijn, geen zacht accent van vanille of fruitige toetsen. Hij had de afgelopen twintig jaar al behoorlijk wat parfums getest én gekocht als gift en/of goedmaker, maar uit deze substantie lijkt – naar analogie met zijn huwelijk – alle fut reeds lang vervlogen te zijn.

Enigszins teleurgesteld draait hij het dopje weer vast en legt het flesje naast de opgestapelde pakken pasta op de keukentafel. Was nog mooi van pas gekomen bij een volgend intiem moment met Dina – de Appetijtelijke Assistente –, bedenkt hij grijnzend bij zichzelf.

Dan pas valt zijn blik op het gesneden patroon onderaan in de bodem.

Hij graait het flesje nogmaals vast, draait en keert het in het prille zonlicht dat binnenvalt via het keukenraam. Mits enig scherpstellen lijken de lijnen zich haast magisch te ordenen tot tekst:

“Sens ton monde

Et

Sentir la vérité”

Bizar.

‘Cadeautje gekocht om me op te beuren, hmmm?’ klinkt het plots vanuit de deuropening.

Zelfs Hunter, De Geriatrische Luizenbol, had het sarcasme dat verweven zat in haar stem, moeiteloos kunnen ontwarren. Een kort, afgemeten antwoord volgt: ’Nee, gekregen als condoleance cadeau omdat ik al twintig jaar dezelfde lucht inadem als jij.’

Zijn sneer schijnbaar compleet negerend, grist ze het flesje uit zijn hand, draait het open en brengt het – ogen op hem gefixeerd – richting haar forse snufferd. Na enkele seconden snuiven ondergaat het gelaat waaraan die snufferd vastgeplakt zit, een complete metamorfose: ogen die zich wijd opensperren, lippen die in een witte woede worden samengeperst, wenkbrauwen die neerwaarts krullen.

Een snelle reflex belet vervolgens dat het flesje tegen zijn eigen reukorgaan belandt in plaats van tegen de koelkast.

‘Jij … gore ... vuile … smeerlap, alsof ik het niet wist!!’

Perplex staart hij naar het Vleesgeworden Venijn.

‘Alsof ik haar geur niet herken,’ vervolgt ze hysterisch. ‘Ik heb al genoeg van je kutmaatpakken en kakhemden gewassen!!’  Met een woedende draai verdwijnt ze uit de keuken en laat hem verbouwereerd achter.

Na enkele seconden roerloos turen in het ijle hervindt hij zijn tegenwoordigheid van geest, raapt de flacon van de vloer en ruikt aan de inhoud die onberoerd achterbleven is in het flesje.

Niets. Absoluut Niets.