Een groene, glazen fles met een bruine schroefdop, dat ben ik. Of tenminste, dat ben ik geworden. Ik sta verstopt in die nachtwinkel die altijd stinkt naar curry. Je kan mij vinden achteraan in het schap met de olijf-, zonnebloem- en sesamolie. Ik ben anders dan de andere flessen. Ik bezit geen etiket met fleurige kleuren en bloeiende bloemen. Op mij staan er geen gebruiksinstructies en geen voedingswaarden. Op mijn dop heeft niemand een vervaldatum geprint.

Al vijf lange jaren wacht ik hier op jou. Elke week worden de verkochte flessen aangevuld door nieuwe uit de grote supermarkt van de stad. Ik word niet verkocht. Ik blijf staan, ik wacht op jou. Niemand zal mij kiezen. Waarom zouden ze? Niemand heeft mij mooi gemaakt.

Wat droom ik dat jij mij zal uitproberen. Ik zal mijn beste aroma’s voor jou openbaren al bij het opendraaien van mijn dop. Mijn inspiratie zal jouw neus binnendringen en laten rillen van genot. Mijn denken zal jouw geest bekoren. Mijn levenskracht zal jou dagelijks beminnen. Duizenden recepten zullen door mijn expertise enkel voor jou beter smaken. Jouw vrienden zullen jou eeuwig aanbidden. Jouw huis zal een trekpleister zijn, een hotspot van geluk. Ik zal jouw leven voor altijd laten lachen.

Hier komen enkel klanten met baarden. Ik kan ze niet meer verdragen. Ik mis jou zo.

Jij moet mij bevrijden. Jij moet mij vinden. Ik wacht op jou.