Het is behoorlijk fris buiten. April doet wat hij wil, denk ik automatisch en ben blij dat ik de deur achter me dicht kan trekken. Bij het uitpakken van de boodschappen tref ik tot mijn verrassing een minuscuul flesje parfum tussen de levensmiddelen. Blijkbaar heeft de kassière het monster ertussen gestopt. Ik bekijk het kartonnetje dat eromheen zit. Nifatanije nawe n'intwaro igihumbi staat er in sierlijke lettertjes in granaatappelrood tegen een zachtgroene ondergrond. Een exotisch luchtje. Kan lekker zijn! Of ordinair. Nieuwsgierig trek ik het dopje eruit. Vreemde zware geur, zoetig, gekruid, niet per se slecht. Komt me heel in de verte bekend voor ... Daar boort het geen al te prettige herinneringen aan. Vreemd. Ik krijg het er benauwd van en ga even naar buiten om een luchtje te scheppen. Het is niet altijd makkelijk als je hypergevoelig bent. Als ik terugga naar binnen leg ik het flesje in mijn boudoir en ga verder met mijn bezigheden.

Enkele maanden later kom ik mijn buurvrouw op straat tegen. Ze bekijkt me van top tot teen en zegt dat ik er érrig goed uitzie.
“Ja, we hebben ook een heerlijke zomer,” reageer ik enthousiast.
“Was je op vakantie?” vraagt ze.
“Nee hoor, gewoon hier in Nederland,” zeg ik.
“Aha, je was naar de zonnebank,” concludeert ze. Ik kijk haar verwonderd aan.
“Helemaal niet, dat is niets voor mij,” zeg ik.
“Maar hoe kom je dan zo bruin?!”
Mijn mond valt open. Ik kijk naar mijn handen: ja, lekker bruin. Mijn armen, ook mooi bruin. Ietsje te bruin misschien? Ik begin te twijfelen en kijk naar haar. Zij is spierwit, bijna blauw. Ziet er ongezond uit.
“Was je ziek?” vraag ik bezorgd. Dat is het natuurlijk, denk ik opgelucht. Maar nee hoor:
“Ik zie er altijd zo uit,” antwoordt ze nuchter. Goh, dat is me nooit opgevallen. “Ik ben ook niet veranderd,” zegt ze. “Jíj bent veranderd!” Ze kijkt me doordringend aan en probeert een laatste keer: “Zelf bruinende crème dan?”
Ik snap er niets van en raak lichtelijk geïrriteerd. Ze projecteert haar probleem op mij, denk ik. Met mij is niets mis.

Als ik thuiskom bekijk ik mezelf eens goed in de passpiegel in mijn inloopkast. Het is er vrij donker, maar inderdaad, ik ben vrij donker geworden. Wanneer is dat gebeurd? Dan herinner ik me het flesje. Af en toe heb ik er een drupje van in mijn hals gedaan en aan de binnenkant van mijn polsen. De geur is behoorlijk sterk dus een beetje is meer dan genoeg. Het ligt op mijn toilettafel en is zo goed als leeg. Wanneer ben ik daarmee begonnen, vraag ik mezelf af. Het was ergens begin april, dat weet ik nog. Vandaag is het 14 juli. Terwijl ik sta te peinzen hoor ik de brievenbus kletteren. Ik roffel de trap af, ook al zal het wel niets zijn. Op de mat ligt een zachtgroene folder met granaatrode letters. Aha! De naam van het parfum staat in sierlijke letters bovenaan, daaronder een korte Nederlandse tekst: Op 15 juli 1994 werd de oorlog in Rwanda beëindigd. Tijdens de daaraan voorafgaande 100 dagen werden 500.000 tot 1 miljoen Tutsi's en Hutu's vermoord. Als aandenken en eerbetoon werd dit parfum ontwikkeld uit bloed van vermoorde Rwandezen. Wij noemen het: Ik sluit me aan bij je met duizend wapens. Laat dit parfum uw wapen zijn.