#343 Beast in a bottle

Eén keer in de week boodschappen doen is best een klus. Zeker als je de rest van de week geen poot buiten de deur mag zetten. Maar goed, het is niet anders.

Ik heb de in drie supermarkten ingeslagen boodschappen naar de schuur gebracht en wil net de klep van de auto dichtgooien als mijn oog op het flesje valt. Glas, met het patina van vijfhonderd jaar onder de grond. Een ruw oppervlak, met kleuren als parelmoer. Ik pak het uit de kofferbak en hou het tegen het licht. Niets, behalve een regenboogpalet van kleurvlekken waar het zonlicht erop valt. Geen spoor van transparantie, eerder alsof het van binnenuit donkerte verspreidt. Typische vorm ook: een soort klein decanteerkarafje, met een donkere houten stop. Hoe is dit in godsnaam in mijn kofferbak beland?

Ik probeer de stop eraf te trekken, maar dat gaat niet zo één, twee drie. Ik wil het flesje ongeschonden open krijgen en besluit dat in mijn studio te doen. Eerst kijken of er soms vloeistof in zit: even schudden en luisteren, maar ik hoor geen geklots. Wel voel ik ineens een felle pijnscheut in mijn binnenoor. Maar goed dat ik de hals stevig vast had, anders lag mijn vondst nu in iriserende scherven op het tuinpad. De sensatie in mijn oor is weggeëbd, het is geen insect geweest. Vreemd.

Eenmaal in mijn studio aangekomen zet ik het minikarafje op mijn werktafel. Een lap om de waterpomptang en operatie openmaak kan beginnen. Een koud kunstje, zo blijkt: met wat voorzichtig draaien is de stop er al gauw af. Geen plopgeluid, geen geur – het flesje lijkt leeg. Zo ik al gehoopt had op een mysterieus oosters parfumflaconnetje dat eeuwen onder het woestijnzand had gelegen, dan had ik er naast gezeten.  

Voor alle zekerheid houd ik mijn neus nog even boven de hals van het karafje, en ik voel weer zo’n rare scheut – dit keer in mijn neus in plaats van in mijn oor. Geschrokken wijk ik terug, het gevoel verdwijnt. Wat is dit voor geheimzinnig ding?

Dan pakken we de boel maar iets minder subtiel aan. Ik maak mijn tafel leeg, leg er een groot vel papier op en keer het flesje om. Een straaltje fijn zand stroomt uit de opening op het papier. Ik tik voorzichtig op de bodem van het karafje: je weet nooit hoe sterk of broos honderden jaren oude flaconnetjes zijn. Geen zand meer, maar ik hoor vaag een geluid dat het midden houdt tussen gegons en het getsjirp van een krekel. Een insect, vastgekoekt in de inhoud van het flesje, en dan nog levend? Nu zal ik het weten ook – maar wel oppassen graag.

Het felle licht van mijn led-lantaarntje kan misschien meer helderheid verschaffen omtrent de inhoud. Ik richt de lichtbundel naar binnen, de hals in, terwijl ik tegelijkertijd probeer iets te zien te krijgen. Heel voorzichtig, indachtig de rare scheuten in mijn oor en neus, beweeg ik mijn hoofd dichterbij - klaar om terug te trekken als ik iets raars voel. Een zeurend gevoel in mijn rechteroog en ik stop: ik tuur de flessenhals in, het lijkt of ik in het led-licht een klein en roerloos wezentje op de bodem zie zitten.

Ik besluit het hoe dan ook uit de karaf te krijgen, maar zet wel een potje klaar om meteen over mijn vondst heen te stolpen. Dit kan sensationeel worden! Met gestrekte arm hou ik het karafje boven het papier, en ik klop steeds steviger op de bodem. Net op het moment dat ik het op wil geven hoor ik een stem achter me:”Okee, jij je zin. Ik kom er wel uit, je krijgt je drie wensen.”