“God wat was het weer druk. Niet alleen het afstand houden is erg verwaterd maar nu  klanten zelf hun winkelkar moeten ontsmetten, zie je de raarste dingen.”
“Zoals?”
“Een man stak een jeton in een niet gereinigde winkelkar, nam de kar stevig beet, trok ze dan tot aan de stand met het reinigingsproduct en begon ze daar pas uitvoerig te reinigen.”
“Je droeg toch jouw mondmasker? Heb je alles gevonden wat op het boodschappenlijstje stond?”
“Ja, behalve de bidon Javel, die was weer uitverkocht.”
“Hoe noem jij dat? Een bidon is toch een fietsdrinkbusje?”
“Mijn vader had het vroeger altijd over een bidon petroleum en ik noem die plastic vijfliterbussen daarom ook bidons.”
“Wat is dit hier tussen de sla? Heb je een staaltje vinaigrette gekregen?”
“Niet dat ik weet, waar komt dit vandaan?”
“Het lijkt wel een reukflesje, waren die leuke hotessen er weer met hun parfumstaaltjes?”
“Jij bedoelt die babes die mij ooit eens besproeid hebben met hun Pacco Raban parfum dat ik drie dagen later nog rook?”
“Ja, maar dit lijkt eerder op een proefbuisje uit een laboratorium. Zal ik er aan ruiken? Nee maar, dat is javel.”
“Klopt, kijk er zit een kaartje tussen de wortelen. Er staat op dat wegens het aanhoudend tekort aan javel er een nieuwe leverancier werd gecontacteerd die eerlang zijn product zal leveren. Dit is alvast een voorsmaakje.”
“Iemand aan de kassa heeft dit vast bij jouw boodschappen gevoegd.”
“Dat kan haast niet anders, maar het doet mij wel terugdenken aan Conchita.”

Dan vertel ik mijn partner dat de voormalige hoogste gezagdrager van de grootste wereldmacht nog wat kon opsteken van schoonmaakster Conchita.

Na een jobwissel bevond mijn kantoor zich in een  kamer met uitzicht op een stadstuintje in een oud herenhuis.  De vorige kettingrokende gebruiker van de ruimte was naar een hogere etage verhuisd maar de nicotineaanslag op de witte muren was gebleven.  De Spaanse schoonmaakster, die gemerkt had dat ik een niet-roker was, vond het zonde dat ik tussen vier vergeelde muren moest werken en beloofde mij dat ze elke week een gedeelte onder handen zou nemen.

Zij sprak een goddelijk mengelmoestaaltje van Spaans, Frans, Nederlands en Engels.

Toen ik haar vroeg of zij daarvoor bleekwater zou gebruiken, antwoordde zij verschrikt: “No, no blanqueador, pas de Javel, niet goed por los manos et ne sens pas bon. Javel no good!” Zelf vond ik dat het aan het Frans ontleende eau de Javel, genoemd naar Javelle, een vroeger dorp bij Parijs waar het geproduceerd werd, best aangenaam rook maar ‘soit’.

Conchita zou de klus ‘klaren’ met ammoniak.  Het was haar lievelingsproduct met name voor het reinigen van witte muren, maar als er één geur was waar ik allergisch voor was: jawel, niet javel maar ammoniak! Na een uitgekiende planning zou Conchita haar ‘trabajo transformacional’ aanvatten op de dag dat ik voor een opdracht buitenshuis was.  De volgende morgen stond ik vol bewondering in de halfwitte, halfgele kamer. Conchita stond fier naast mij en sprak de wijze woorden: “Maravillosa, non? Ammoniak c’est magnifique!”  Met mijn breedste glimlach knikte ik overtuigd, maar hield het er geen tien minuten uit en vluchtte naar een andere ruimte. 

Niettegenstaande mijn vlucht bleef Conchita enthousiast verder werken. Na twee volle  openramendagen kon ik zonder mondmasker weer aan de slag in mijn inmiddels hagelwitte kantoor. Dan volgde een opendeurdag voor de collega’s die met open monden het resultaat bewonderden van de Spaanse tornado.

Mocht Conchita nog van deze wereld zijn, zij zou Trump van antwoord gediend hebben in de zin van: ‘No, señor Presidente, Javel is no good, much mejor hacer gàrgaras with ammonia!"