Stompkaars

De tafel is gedekt voor twee personen. Blauwgroene servetjes liggen naast de borden en blauwe kaarsen staan aan weerskanten van de tafel. De bel gaat en Jana doet de voordeur open. Dick geeft haar een crèmekleurige stompkaars. Verbaasd kijkt ze hem aan. ‘Het kan goed zijn om een kaars te branden als iemand net is overleden.’ Dat is nieuw voor haar. Haar vader is net begraven en zij heeft er zelf niet aan gedacht om een kaarsje voor hem te branden. Dat is niet zo gebruikelijk vanuit haar gereformeerde komaf.  Als Dick weg is, loopt Jana met in haar ene hand een glas wijn en in de andere de kaars naar de bank en zet ze beiden op de salontafel. Met een aansteker doet ze de kaars aan. Een aarzelend vlammetje wordt groter en laat zich uiteindelijk meebewegen door de luchtstroom in de kamer. Peinzend met het glas wijn in haar handen, staart ze naar de vlam die af en toe lijkt te verstillen. Troost en warmte omringen haar. Er is verdriet en rust. Vaag realiseert Jana zich waarom ze nu pas die kaars heeft aangedaan, het is haar moment, heel intiem.                                                                                                                                                                    Ze weet niet hoe lang ze zo gezeten heeft. De bovenkant van de kaars begint te krullen en de wijnfles is leeg. Haar ogen dreigen dicht te vallen. Voorzichtig dooft ze de vlam.                                                                                                                 Voordat ze de woonkamer verlaat, blaast ze de blauwe kaarsen, of wat daar nog van over is, op de eettafel uit.