In de jaren negentig bezocht ik voor het eerst de Himalaya. We landden op een piepklein luchthaventje bij een stadje midden in het hooggebergte. Wat een andere wereld was dit: vrouwen in kimonoachtige mantels van zware donkerrode wol, kaalgeschoren monniken in rode gewaden en op plastic sandalen, grote honden met dikke vacht die midden op straat lagen te slapen. En overal op de achtergrond die besneeuwde bergtoppen.
   Ons hotel had geen enkele ster, maar het was schoon en netjes, en ze hadden echt geprobeerd om er wat gezelligs van te maken. Zo stonden op de gekste plekken kaarsen met doosjes lucifers ernaast - zelfs in de badkamer, zodat we lekker romantisch konden douchen, mochten we daarvoor in de stemming zijn. Veelbelovend!
   Ook het restaurant waar we 's avonds naar toe gingen, had op elk tafeltje een kaars staan. Maar kennelijk was dat vooral voor het idee, want de ruimte werd verlicht door witte neonbuizen, waar het kaarslicht toch niet tegen op kon.
   Midden in de nacht bleek dat het eten niet goed gevallen was. Ik probeerde het bedlampje aan te doen, maar er gebeurde niks. Ik strompelde op de tast naar de schakelaar bij de deur. Ook niks. Het lukte me om de badkamer te bereiken en ik begreep nu waarom overal die kandelaars stonden. Ik wist wonder boven wonder net op tijd het kaarsje bij de toiletpot aan te steken en ontdekte dat kotsen bij kaarslicht absoluut niet romantisch is.