Met zijn handen in zijn zakken loopt Mason door het Witte Huis. Joe en Jill slapen nog, net zoals de meeste stafmedewerkers. Soms komt hij toch een schoonmaker of een bewaker tegen en die begroeten hem met eerbied omdat hij al zo lang in het Witte Huis werkt. Terwijl hij richting de filmzaal wandelt herinnert hij zich de woorden van Trump: ‘Alleen jij kan die kist voor mij ophalen, jij bent het enige staflid dat Biden van mij heeft overgenomen. Maar goed, waar ik je voor bel is dat kistje in de filmzaal! Neem het mee en kom onmiddellijk naar Florida en zorg dat Biden niets ziet!’

Uit zijn broekzak vist Mason het sleuteltje dat hij via de post opgestuurd heeft gekregen. Hij maakt de ketting los die bevestigd is aan het kistje en stopt het kistje in een plastic tas. Paar minuten later staat hij weer buiten de filmzaal. Nonchalant laat hij het zakje om zijn pols bungelen terwijl de President hem tegemoet treedt. ‘Ha Mason, tot volgende week,’ zegt Joe vriendelijk, ‘We kunnen je niet te lang missen, he.’ Mason lacht verlegen. Best een aardige kerel denkt hij.

Het is ongetwijfeld de korte nachtrust, de vlucht van bijna vijf uur en het gepieker dat er ervoor zorgt dat Mason door vermoeidheid het kistje kwijtraakt. Net op het moment dat hij wil aankloppen bij Trumps Mar-a-Lago ontdekt hij dat hij letterlijk met lege handen staat.

Koortsachtig gaat hij na waar hij allemaal is geweest. Hij heeft weinig zin in om Trump in te lichten over het verlies van zijn eigendom en dus zoekt hij uren naar het kistje. Aan het einde van de middag vindt hij het. Het tasje wappert in de warme zomerwind, ongedeerd en met het kistje er nog in op het bankje naast de fontein waar Mason kort pauze heeft gehouden. Zo blij als een kind pakt Mason het op en laat zich met een taxi vervoeren naar Mar-a-Lago.

Daar staat Trump al te wachten op zijn kortgeknipte gazon. Zijn lach word breed wanneer hij ziet dat Mason het kistje heeft. Van vreugde knijpt hij in zijn handen. Hij geeft Mason een stevige handdruk. ‘Ze hebben niets gezien, he?’ vraagt Trump plots zenuwachtig. ‘Wie bedoel je met ze?’ vraagt Mason en hij kijkt verwonderd. Dan weet hij het ineens weer, ‘Nee, Joe en Jill hebben niets gezien.’

‘Goed zo jongen. Kom je mee naar binnen?’ Dat aanbod neemt Mason maar al te graag aan. Wanneer ze allebei op de bank zijn neergezegen vraagt hij tussen neus en lippen door aan Trump wat er in het kistje zit. ‘O,’ zegt Trump, ‘Dat is niet heel spannend,’ en hij opent het kistje. Uit het kistje haalt Trump verscheidene dvd’s van romantische films zoals: Titanic, Before Sunrise en Before Sunset.

‘Ik wil niet dat de media te weten komt dat ik van romantische films hou,’ zegt hij.

‘Dat maakt toch niets uit.’

‘Jawel, zo wil ik mezelf niet presenteren.’

‘Blijf je eten?’

‘Ja, als dat zou kunnen, graag!’ zegt Mason, ‘Ik moet trouwens ook nog een hotelletje zoeken.’

‘Oh, dat hoeft helemaal niet hoor, we hebben een logeerkamer, daar kan je slapen,’ zegt Trump hartelijk.

‘Dank u.’

‘Zullen we een film kijken?’

‘Ja hoor, goed idee meneer.’

‘Wordt het Titanic of Before Sunset?’

‘U mag kiezen,’ antwoordt Mason maar zijn gedachtes zijn bij de spullen die hij komende week allemaal kan kopen met de ‘vijf grand’ die Trump hem zojuist heeft toegestoken uit dank voor zijn bewezen diensten.