#335 Heaven

Ze rende langs de eindeloze haag. Opeens kwam ze tot stilstand. Er zat een fraai bewerkt poortje inde haag, dat volledig aan het zicht werd onttrokken door ongetemde begroeiing. Met één hand reeds op de kruk wierp ze een vluchtige blik over haar schouder. Haar blonde lokken volgden elke beweging. Niemand had op haar gelet, iedereen was bezig. De donkere figuren in de verte keken niet op, hun neergeslagen ogen vingen geen zonlicht meer.

Ondanks de afstand tussen haar en de groep maakte ze de poort uiterst voorzichtig open. Ze had haar hele gewicht nodig om hem open te duwen. Het leek een doodnormaal klein poortje. 

Toen ze de poort achter zich sloot, keek ze om zich heen, de wilde geur van de kleurrijke bloemen drong zich aan haar op. Het wolkige groene gras onder haar voeten gaf haar een gevoel van vrijheid. Zolang ze rende had ze zich verloren gevoeld maar dit voelde als thuiskomen. Met haar vingertoppen beroerde ze de bloemen, die smeekten om aandacht, ze leken haar te strelen. Terwijl ze verder liep klonk er een melodie van water en vogels die haar wezen vulde met verrukking. Ook de zon deed zich tegoed aan haar lach. Een boom die door zijn leeftijd met zichzelf verstrengeld was geraakt nodige haar uit. Kinderlijk wierp ze zich op de schommel die aan een van de hoogste takken was geknoopt. Het leek alsof de wind hier op haar had gewacht. Ze tolde rond en viel uitgeput in de armen van haar herinneringen in slaap. Gemist werd ze, al had het afscheid reeds plaatsgevonden.