Natuurkracht

Gonnie en Ria zetten de fiets tegen een hek en beginnen hun klimtocht over de strandweg. Het wordt al warm en in de blauwe lucht zijn alleen wat witte vegen te zien. Bij de strandtent zitten  de andere vrienden al aan de koffie. ‘Gezellig’ zegt Gonnie. Maar Ria wil gelijk het strand op. ‘Wacht maar niet op me. Dit is een goede plek om even tot mezelf te komen.’ Gonnie begrijpt het. Ze heeft zoveel met haar gepraat, maar de rest moet ze zelf doen.

Ria gespt haar sandalen los en ploegt op blote voeten door het mulle zand. De warmte onder haar voeten en tussen de tenen doet denken aan haar kindertijd.
De zon geeft een sprankelende schittering op het water. Vreemd eigenlijk dat ze hier nog nooit geweest is, terwijl ze nu zo dichtbij woont.

Ze banjert met haar voeten door het opkomende water en ziet een felrode vlieger heel hoog in de lucht, sierlijk zwevend met mooie bogen over de eindeloze zee. Dan met een wilde duikvlucht naar beneden, achtervolgd door een schaterende kleuter die roept: ‘Hoger papa, hoger. Hij moet weer naar de zon!’

Ze luistert naar het bruisen van de golven en wil lopen, alsmaar lopen. De zon en de zwoele wind geven eindelijk ontspanning.
Het strand wordt hier al rustiger. De families blijven dicht bij de strandtent en naarmate ze verder komt zijn er alleen de wandelaars, vaak met honden die als een dolle rennen en springen door de branding.

Haar pas vertraagt en er komt een rust over haar die ze lang niet heeft gevoeld. Het lijkt of de bries door haar haren de zorgen meeneemt naar ver over zee en de zon voelt als een troostende streling. De meeuwen maken met hun gekrijs iets in haar los. Alsof ze schreeuwen: ‘Laat het gaan! Laat het gaan!’

Ze zou hier eeuwig willen wandelen. Dit gevoel wil ze vasthouden. Zo hoort het te zijn, alsof alle verdriet nooit heeft bestaan. Alleen het hier en nu wil ze voelen.

Ze klimt omhoog en gaat zitten bij de duinrand. Terwijl haar ogen blijven hangen bij het gedwarrel van een lichtblauwe vlinder boven het helmgras snuift ze nog eens de zilte zeelucht diep in haar longen en geniet.
Dit was wat ze nodig had. Nu kan ze verder.
Ze wil weer zwemmen en lachen met haar vrienden.