'Kom op jongen, je kan het.' Met deze woorden coachte Donald mij tijdens het putten. 
Nu ben ik niet zo’n golftype en het was de eerste keer dat ik in een spencer boven een belachelijke broek over het gras naar een vlaggetje liep.

Zelf was Donald een begrip binnen en buiten de golfwereld: sportief, een goede verliezer en nooit te beroerd om je een extra kans te geven. Hij legde mijn balletje nog een keer terug op een redelijke afstand van het gat in de grond, door Donald consequent “The hole” genoemd, op zich een logische term voor “Het gat”, en liet mij een paar keer oefenen.
Hij legde voorzichtig zijn hand op mijn schouder en duwde mij beter in positie.
‘Niet te hard tikken en probeer de bal recht te raken,’ zei hij, en ja hoor: de bal ging erin. Al moet ik eerlijk zijn, Donald gaf met zijn voet de bal het laatste tikje in de goede richting.

Ontspannen liepen we na het eerste veldje nog zeventien grasveldjes over, sommige met een zandbak als hindernis, sommige met een watertje, her en der een bosje en twee van de zeventien grasveldjes hadden een combinatie van deze drie om mij het moeilijk te maken. Bij elke hindernis gaf hij advies, legde de bal recht en hielp hij met het bepalen van de richting, slaghout en houding. Zelf deed hij rustig aan en probeerde mij te laten winnen. 

In de kantine, Club House geheten, riep hij: ‘Deze jongen heeft van mij gewonnen,’ en gaf een rondje. Op de leestafel pakte hij een krant waaruit hij bewonderend een stukje voorlas en becommentarieerde het lastige werk van de onderzoeksjournalist. ‘Gelukkig zijn er nog mensen die zich inzetten voor de waarheid,’ zei hij.