Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #335 - Happy place - Een hemelse plek

1 februari 2021 - 10:07

 

Een hemelse plek

Hij dwingt zichzelf om haar aan te kijken. Bloed vindt een weg naar zijn wangen. Haar woorden zingen in zijn oren ‘Ga maar vast naar boven. Ik kom zo.’ Hij knikt en loopt naar boven.

De adem stokt in zijn keel. Zijn ogen scannen de ruimte. Hij vergeet binnen te stappen. Zijn longen komen terug in beweging. De verse lucht kietelt ze van binnen. Met tranen in zijn ogen onderdrukt hij een kriebelhoest. Zijn voeten verzet hij om de beurt waardoor ze de zolderkamer op lopen. Met een rustig gebaar laat hij de deurklink los als hij de deur dicht doet. Het raam staat open en het zonlicht schijnt naar binnen. Hij steekt zijn hand uit en aait daarmee over de objecten waar hij langskomt. Dit is de hemel. Hij loopt naar het raam en sluit het. De geluiden van spelende kinderen en voorbijrijdende auto’s zijn gedempt.

Een tinteling kruipt door zijn aderen en geeft levenslust aan zijn ledenmaten. Zijn brein komt tot leven. Een lach breekt door op zijn gezicht. Zijn ogen schitteren. Hij steekt zijn armen met kracht omhoog en schreeuwt: ‘Yeah’. De metalen onderdelen glinsteren hem oorverdovend tegemoet alsof ze hem roepen. Hij loopt er omheen, gaat zitten op de verstelbare kruk, schuift en draait aan het moois om hem heen. Hij wacht met het doorbreken van de magische stilte. Hij snuift de geur op van zijn zinderende verwachting. Hij recht zijn rug, strekt zijn vingers en reikt naar de, naast elkaar op de bassdrum lonkende drumstokken. Ze passen in zijn hand alsof ze daar horen te zijn.

Hij laat het ridebekken tingelen, geeft een tikje op de beide hoge toms, een klap op de floortom, een slag op de crash. Zijn oren hunkeren naar meer en hij gaat los. De bassdrum dreunt door de kracht van zijn trappende voet op het pedaal en de snaredrum tussen zijn knieën incasseert de opeenvolgende klappen. De hihat reageert met metaalachtige klanken op zijn slagen en dempende macht van zijn andere voet. De roffels en ritmes slaan tegen de muren en komen met heimwee bij hem terug. De door zweetdruppels bevochtigde haren plakken aan zijn gezicht bij het wild bewegen van zijn hoofd. Hij is een met het drumstel en zichzelf.

 

 

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2021 - 13:42

Hoi Zazzy, mooi beschreven hoe de hp opgaat in de beleving van het drumstel en het maken van muziek. Persoonlijk zou je voor mij de eerste twee alinea's weg mogen laten. Die komen naar mijn idee gekunsteld over. Begin desnoods bij de zin: "Hij steekt zijn hand uit ..."
De "haar" in de eerste zin heeft geen functie in het verhaal en wordt niet gemist als je die weglaat. Je wekt met die eerste zinnen een belofte die niet waargemaakt wordt.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2021 - 14:22

Dit verhaal werkt onbedoeld op mijn lachspieren.
Met de vrouw in de intro lijk je heel geforceerd ons op andere gedachten te willen brengen, maar het slaat mijns inziens nergens op.
Veel (de meeste) zinnen zijn echt over de top: Bloed vindt een weg naar zijn wangen. Zijn ogen scannen de ruimte. Zijn voeten verzet hij om de beurt waardoor ze de zolderkamer op lopen. Zijn brein komt tot leven. Een lach breekt door op zijn gezicht. Zijn ogen schitteren. Zijn oren hunkeren naar meer ... etc., etc. En dan eindigen met: Hij is een met het drumstel en zichzelf., maar ik heb inmiddels het idee dat al zijn ledematen, organen en wat hem verder nog mens maakt, een eigen leven leiden. Dat hij een is met zichzelf, is raar om te zeggen, maar hier geen overbodige luxe. Fijn dat alle puzzelstukjes bij elkaar komen en weer een geheel vormen.
Afijn, dit taalgebruik kan mij niet erg bekoren, maar het zal wel een kwestie van smaak zijn.

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2021 - 15:11

@ Gi, dat hoeft ook niet, maar dan had je beter je reactie achterwege kunnen laten. Met deze opmerking geef je ook een mening, alleen niet onderbouwd. 

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2021 - 23:05

Nou. Ja. Eigenlijk begrijp ik een beetje wat Musonius zegt. Het is allemaal wat overdadig in zintuiglijke beschrijvingen. Maar alsnog. Ik vind het een mooi verhaal. Je zou eens kunnen proberen te herschrijven, maar dan wat meer rechtstreeks.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 februari 2021 - 11:01

Dankjewel voor de opbouwende kritiek. Het was voor deze wedstrijd gewenst om horen, zien, ruiken en voelen te beschrijven. Dat gebruik ik weinig in mijn verhalen, maar omdat ik het 'show don't tell' onder de knie probeer te krijgen , heb ik mij hier aan gewaagd. Ik begrijp uit andere commentaren dat mijn beschrijvingen hilarisch aandoen. Ik wilde me niet schuldig maken aan clichés zoals 'het bloed steeg naar zijn wangen' en ben op zoek gegaan naar originelere manieren om te beschrijven. Ik vraag me af of het echt zo storend is om gewoon te schrijven 'hij is verlegen, boos, blij'. Ik ben zoekende naar de gulden middenweg. 

Mijn handen wachten hangend boven het toetsenbord op een ingeving van mijn bovenkamer om het verhaal te herschrijven.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 februari 2021 - 11:04

Dankjewel voor je opbouwende kritiek. Ik wilde in mijn eerste alinea de lezer nieuwsgierig te maken naar de rest van het verhaal. Bij het herschrijven ga ik dit veranderen en de juiste verwachting wekken bij de lezer.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 februari 2021 - 11:13

Het was de bedoeling van deze schrijfwedstrijd om 'show don't tell' toe te passen. Horen, zien, proeven, ruiken, voelen beschrijven. Mijn poging om zo'n verhaal te schrijven is, aan de reacties te lezen, grandioos mislukt en gretig neergesabeld. Jammer dat het inzenden van een verhaal blijkbaar bedoeld is voor gevorderde schrijvers. U hoeft op mijn verhalen inderdaad niet te reageren, want ik zal er geen meer inzenden.