#335 de zolderkamer

 

“Wow, jij hebt een mooi uitzicht,” zei Jenny.

De zoldertrapdeur liet ik in het slot vallen.

       Ze keek vanuit de lichte kamer, waar het stadslawaai nauwelijks doordrong, dwars over de stad en inderdaad mijn kamer van vier bij zes meter, zonder keuken, was een lot in de loterij.

       Jenny hield haar jas aan, haar ogen dwaalden van de legkast naar mijn bed en ze zei: “Leuk dat stapelbed boven je bureau, is het niet te laag?”

       “Ach, na tien keer mijn hoofd stoten, wende ik eraan. De ochtendzon schijnt dwars door de kamer en maak mij vroeg wakker. Voor mijn bureau is het te licht, daar heb ik die tweedehands aluminium zonnegordijnen voor. En anders verhuis ik mijn computer naar die kleine eettafel naast de kapstok, waar je jas heel goed kan hangen. Wil je koffie?”

       “Ja lekker Gerard, super. Mooi, die grote pentekeningen aan de witte muren. Zijn ze alle vijf van dezelfde tekenaar?”

       “Van kinds af aan lees ik strips. Die pentekeningen, verjaardagcadeaus, zijn zeefdrukken van Hans Kresse. Als student koop je zulke prenten niet, een biertje gaat voor.”

       Ik concentreerde me op het zetten van koffie, vanuit mijn ooghoek zag ik Jenny langs mijn bloeiende lidcactus planten in de vensterbank onder het brede raam slenteren. Ze hing haar jas niet aan de kapstok. Bij de plant voor de deur rook ze aan de zwoele geurende citroenbloemen en vroeg: “Staat die citrusplant altijd hier?”

       “Nee, die gaat straks naar buiten.”

“Awesome je hebt zelfs een balkon.”

       “Dat is met die gestoorde klimaatzomers een uitkomst voor deze lage bloedhete kamer onder het platte dak. Zie je die waslijnen buiten?”

       “Ja.”

       “Daar leg ik mijn matras onder en aan de waslijn komt een klamboe, van zomerhitte heb ik geen last.”

       “Cool, vrijen onder die klamboe, ‘s-avonds laat, lijkt mij awesome.”

       Sinds de ontmoeting bij haar ontgroening zagen we elkaar meer dan graag, onze handen en monden hadden verkennend intieme lichaamsdelen betast en Jenny wist dondersgoed waarom ze op mijn kameruitnodiging inging, niettemin hield ze de jas aan.

       Op de kussens op de lichteiken laminaatvloer dronken we koffie, luisterend naar het rustgevend roekoe, roekoe van de koerduiven buiten. Met haar bruine ogen onder dat gitzwarte haar keek ze mij een beetje spottend aan, verlangend staarde ik terug. Dat lieve kreng daagde me uit.

       “Cool, je hebt een leuke kamer, bedankt voor de koffie.”

       Langzaam viel haar jas open…..