Er ontbreekt een titel, Sanne, en ik zou er ook niet meteen een kunnen bedenken bij dit verhaal. Verboden liefde komt hier volgens mij niet eens aan bod, maar eerder een zeer oppervlakkige band tussen lieden die blijkbaar enkel inzitten met hun eigen zelfbevrediging.

Hoi Sanne, de verboden liefde en de worsteling daaromheen heb je goed weergegeven. Ook een 'stiekem happy end', goed gedaan! Ik mis alleen een titel, persoonlijk vind ik het een uitdaging die bij de opdracht hoort om bij het verhaal een pakkende titel te bedenken.
Niettemin graag gelezen!  

Tsja, wat zal ik er van zeggen, van dat grote hart van die vrouw die her en der rondshopt. Ik heb wel een titel- suggestie: een wereld van verschil.

Hoi Sanne, niet per se een verboden liefde, tenminste niet als alle partijen ermee akkoord zouden gaan. Nu is het eerder een dilemma, een kwestie van keuzes maken.
Er zit een tegenstrijdigheid in het verhaal. De vrouw van Jesse wil absoluut niet dat hij met een andere vrouw afspreekt, maar een paar zinnen verder schrijf je dat ze wel akkoord is met een andere vrouw, maar niet met Alice.
Kijk even goed naar de tekst. De tijden kloppen niet in sommige zinnen.

... voor ze andere verbintenissen aan ging.  --- aanging 

Uiteindelijk zag hij dat zij een groot hart heeft --- heeft moet had zijn.

Hij wilde ook zo graag zo'n vrij leven als dat zij heeft.  --->  heeft moet had zijn.

Alice was volgens zijn vrouw een ‘hoer die niet kon kiezen en daarom maar meerdere mannen erop na houden’ --->   "erop na houden" moet "erop nahield" zijn.

Zijn vrouw had weleens gezegd, een andere vrouw, daar kan ik nog mee leven, maar als je een keer met Alice afspreekt, mag je je spullen pakken en vertrekken.  ---> De zin achter "Zijn vrouw had weleens gezegd" moet tussen aanhalingstekens, anders klopt de tijd van de zin niet en moet deze ook in de verleden tijd geschreven worden. 
 

Sanne, je hebt het hele verhaal in de onvoltooid verleden tijd staan. Op dat moment in dat verleden had ze een groot hart. Dat wil niet zeggen dat ze dat nu niet meer heeft. 
Als je in deze zin "heeft" schrijft, dan moet je de tweede helft van die zin en de zin erna ook aanpassen:
...en meerdere mensen om zich heen moet hebben. Dat ze daarbij niet minder van haar echtgenoot houdt, maar gewoon sommige dingen bij een ander haalt. 

Verder wilde in mijn ogen zijn vrouw nog steeds niet dat hij zijn relatie opengooide. En dan al helemaaal niet bij/met haar.

In het verhaal schrijf je: Zijn vrouw had weleens gezegd, een andere vrouw, daar kan ik nog mee leven. Dan spreekt ze zichzelf tegen. 

Gewoonweg pijnlijk om te lezen. De verveling, de decadentie, de weinig kwalitatieve taal. Dit land gaat naar de kloten.

 

 

Gewoonweg pijnlijk om te lezen. De verveling, de decadentie, de weinig kwalitatieve taal. Dit land gaat naar de kloten.

Wat een geweldige reactie! Welk land? Dat de verveling toeslaat is een gegeven, en dat taalbarbarisme het nieuwe realisme is, behoeft geen betoog! Laat ons wel de kloten vieren!

@HaveeWee, bij jou slaat de verveling klaarblijkelijk ook toe dat je op zo'n manier meent te moeten reageren.  Wellicht kun je ons laten zien hoe het in jouw ogen dan wel moet. Kunnen we er nog iets van leren.

Interessant gegeven, maar we krijgen een beetje psychologisch inzicht in de hoofdpersonen, en verder gebeurt er feitelijk niets in het verhaal.
Eens met Fief: ... dat zij een groot hart had.

Ik deed het vooralsnog wel, maar het is ook toegelaten op teksten niet te reageren.

Je hebt een mooi onderwerp gevonden en ik zie zeker de verboden liefde en de innerlijke strijd van deze mensen. Wel is het vooral een verhaal óver de mensen, eerder een soort inleiding dan daadwerkelijk een verhaal. Eigenlijk alleen in de eerste en laatste zin kijken we echt naar Jesse en Alice, verder is het vooral achtergrondinformatie in de vorm van gedachten. Als je ze dingen laat uitspreken en doen (zoals de eerste en laatste zin), zijn we echt in hun midden en zien we ze echt. Een tip voor de volgende keer! Het einde is wel erg mooi.