Ken je dat gevoel, wanneer je het huis verlaat en je echt wel weet dat je de deur op slot hebt gedaan, maar dat je dan toch twijfelt? Dat een of andere mysterieuze kracht je terugtrekt, je kunt het niet weerstaan en dat je jezelf enkele tellen later bij de voordeur aantreft? Die kracht had Maria op mij en het toeval wilt het hebben: hier sta ik te staren naar haar voordeur. Op veilige afstand, natuurlijk. ‘Kom nog een keer in de buurt van mijn dochter en ik maak je af.’ Het was geen dreigement van haar vader, maar een simpel feit. Ik had de wapens ooit gezien, wat tot al deze ellende had geleid.
Maria… zou ze aan mij denken zoals ik aan haar? Wist ze dat ik een plan had? Op de bovenverdieping ging een lamp aan en door de dunne gordijnen zag ik haar. Wat was ze prachtig. Mijn handen beefden en ik likte aan mijn lippen. Heel even overwoog ik om via de regenpijp naar boven te klimmen. Het raam kon misschien wel open en dan kon ik haar in mijn armen sluiten. Haar kussen. Haar bevrijden. Ons leven kon dan beginnen. Zonder haar kon ik niet leven.
Voordat ik het wist hield ik de regenpijp met beide handen vast. Durf ik het aan? Ja, voor Maria wel. Halverwege kraakte de regenpijp luid en het ging zo snel. Alle lucht werd uit mijn longen geslagen. Happend naar adem probeerde ik overeind te komen. Oh nee…