‘Maar... Hoe denkt u er nu zelf over?’

’Ik vind dat moeilijk, weet u? De tijd was anders. Papa overleed, mama was al dood, en ik had alleen de stieffamilie. Hoe oud was ik eigenlijk? Ik had er ook niet per definitie een hekel aan. Want zorgen voor mensen, hoe ondankbaar ze ook zijn, het bracht geruststelling en ritme. Een soort van zingeving’.

’Maar dan hebt u het nu toch veel makkelijker?’

’Ja. Ergens wel. Ik hoef helemaal niets meer. Geen was, geen vieze vloeren, geen gezeur. Nooit gezeur. Er is niets. Prinsheerlijk is ook maar een uitdrukking moet u begrijpen. Prinsessenheerlijk bestaat niet eens. Laat staan dat het schoentje nog past na al die jaren’.

’Maar waar zoekt u dan het geluk?’

’Eerlijk gezegd, ik denk, in een soort van vrijheid. Lopen door de bossen. Mama die lacht, papa die thuis is. Bevroren gras. Een groot vuur. Op mijn blote voeten uit bed om op het landgoed te kijken naar de mensen die feestvieren. Maar tegenwoordig zou ik, denk ik, liever daar staan. Op het land. Opgaan in de massa.Tussen de mensen’.

’Denkt u dat u in die positie verkeerd? Wat zouden de mensen daar wel niet van vinden? En uw man? Uw familie?’