Wekelijkse schrijfopdracht #331 - Het leven van een vuurpijl

Ik zit in de donkere doos en wacht vol spanning. Vanavond is het dan eindelijk zo ver! Mijn hele leven heb ik hiernaar uit gekeken. Spannende verhalen heb ik er over gehoord van familieleden en vrienden. Over hoe je uit de doos wordt gehaald, eindelijk wordt aangestoken en knallend tot een hoogtepunt komt. Ik heb er zo veel zin in… Veel van mijn vrienden en zijn dit jaar niet bij mensen thuis gekomen, zijn in de winkel blijven staan. Ik weet niet precies waarom. Wel weet ik van familieleden dan wij speciaal zijn. En geheim! Dat komt omdat wij extra hard en extra mooi kunnen knallen. Veel beter dan al die normale pijlen uit de winkel. Het was een lange reis naar Nederland, in een kofferbak van een blauwe auto. Maar vanavond is het dan eindelijk zo ver. Ik heb niet zo een lange lont als de pijlen uit de winkel, maar dat is helemaal niet erg. Dat geeft juist extra spanning aan het geheel. Misschien lukt het me wel een eeuwige indruk achter te laten bij de mensen die mij aansteken. Ik weet dat mijn vader een hele hand bij een jongen van 15 mee heeft weten te nemen. En daarna ook nog de mooiste knal in de wijde omtrek heeft laten horen! Dat wil ik ook. Dat is mijn grootste levensdoel. Opeens hoor ik de klok 12 uur slaan. In spanning wacht ik tot de doos opengaat. JA! Ik hoor voetstappen!! Fel licht schijnt in mijn ogen. Een zaklamp. “Deze moet ik helaas in beslag nemen” klinkt het hard. Helaas, ik vrees dat mijn moment nooit gaat komen.