Daar lig ik dan. Op de zolder, want datgene waar ik sinds mijn geboorte naar had uitgezien ging niet door. In plaats van gillend de hoogte in te schieten en vonkenspattend en knallend de wereld van mijn bestaan te laten weten lig ik hier op een kille zolder, te wachten of ik ooit nog eens zal schitteren. Gekocht door gezagsgetrouwe burgers, die zich netjes houden aan het vuurwerkverbod

Ik wou dat ik één van mijn neefjes was. Niet van karton, maar van metaal, en niet gevuld met simpel kruit en wat metaalpoeder voor de kleurtjes, maar met iets als pentriet. Dan zou ik de wereld een poepie laten ruiken.

In plaats van netjes door de vuurwerkhandel te worden verkocht zou ik met een lading soortgenoten naar een plek waar de mensen elkaar afmaken worden verscheept. Misschien wel in het kader van een hulpverlenings- of ondersteuningprogramma. Een revolutionair of regeringssoldaat zou mij vastpakken, mij in de hals van een mortier laten glijden en afvuren. En na een korte vlucht zou ik te midden van de tegenstanders exploderen, dood en verderf zaaiend.  Ah, dat is nog eens leven!

Maar ja, ik ben het achtergebleven neefje. Ik mag na heel veel vieren en vijven bij hoge uitzondering worden verkocht door iemand met een vergunning  of door een linkmiegel zonder vergunning. En als ik word afgeschoten, kijkt iedereen naar me in plaats van weg te duiken, en ze roepen oooh en aaah als ik ontplof. Als het daar tenminste ooit nog van gaat komen....