Eindelijk is het dan zover. Na maanden van wachten krijg ik straks de kans om de wereld te laten zien wat ik waard ben. Als een vlinder zal ik uit mijn cocon ontwaken. Mijn vleugels uitslaan. De hemel invliegen en daar stralen. Een explosie van kleuren zal weerkaatst worden in de ogen van de wachtende kinderen. De spanning op hun gezichtjes. Hier hebben ze dagen naar uitgekeken.

Daar leef je als vuurpijl voor. Stralende kinderogen. Te mogen voldoen aan die kinderdroom. Dat is de zin van het vuurpijl bestaan.

Heel even wachten maar meer. Er zijn nog twee vuurpijlen voor mij. Wat is dit spannend. Ik hoor de kinderen juichen als er een pijl de lucht ingaat. Hun ogen glinsteren. Nog maar één vuurpijl te gaan en dan is het mijn beurt. Geweldig is dit. Ik tril helemaal. Dit is mijn moment. Hier wacht ik mijn hele vuurpijl leven al op. Nu is het aan mij om te exploderen, te zorgen voor blije gezichten. Het is zover. Mijn lont wordt aangestoken. Opletten nu, het gaat gebeuren...

”O, jongens, deze doet het niet. Pak de volgende maar.”