Een goede laag sneeuw lag op de grond. De winterwandeling was toch iets langer dan ik verwacht had. Ik bevroor, ook al had ik me goed voorbereid door meerdere lagen aan te doen. Ik was helemaal alleen in een bos op een heuvel. Toen ik de top bereikte had ik uitzicht op een prachtig winter wonderland. Overal sneeuw en dode bomen, kleine twinkels hier en daar door de reflectie van de zon. Ik nam een paar foto’s voor mijn Instagram.

Op het moment dat ik mijn afdaling wilde starten merkte ik haar op. Ze was ingepakt in kleren, net als mij. Ik had het zo koud en toch kreeg ik het even warm. Ik wilde hier blijven, zolang zij hier was. Ook al zouden mijn tenen er af vriezen. Ze zuchtte bij de aanblik van het prachtige uitzicht. Een klein wolkje kwam uit haar mond. Ik raakte gefascineerd door haar lippen. Zo mooi en perfect om te kussen. Op dat moment draaide ze haar hoofd en maakte we oogcontact. De mooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien. Zo blauw als de zee, met spikkeltjes groen. Ze lachte naar me en ik lachte terug. Ze draaide haar hoofd terug om naar het uitzicht te kijken. Ik bleef staren. Ik kon me niet verroeren. Weggaan voelde fout en dichter bij gaan voelde ook vreemd. Ik bedoel, ze is een meisje. Ik ben een meisje. Ik had het zo koud, ik zou terug moeten gaan. Ik ging ziek worden als ik hier zo zou blijven staan, maar ik kon het niet helpen. Ze draaide haar hoofd een tweede keer en zag dat ik nog steeds stond te kijken. Ze lachte weer naar me en wandelde in mijn richting. Ik kreeg het zo warm en begon te zweten. Mijn hart klopte hard en ik wist niet hoe ik mezelf moest houden. Ze wandelde naar me toe, maar stopte niet bij mij. Ze liep me voorbij. Ze vertrok, ze ging terug de heuvel afdalen, zoals ik van plan was geweest. Ik was teleurgesteld dat ze niks had gezegd, maar waarom? Ik snapte niks van mezelf meer. Waarom was ik zo aangedaan door haar? Dit had ik nog nooit meegemaakt met een meisje.

Ik besloot om ook maar mijn afdaling te beginnen. Ik wandelde duidelijk sneller dan haar want ik kwam haar terug tegen. Deze kans kon ik niet voorbij laten gaan. Ik introduceerde mezelf en ze gaf me eindelijk een naam om bij dit prachtig gezicht te plaatsen : Elena. Nog nooit paste een naam zo goed bij een persoon. Gedurende de rest van de wandeling bleven we praten. Ik miste vele prachtige fotomomenten doordat mijn volledige focus op haar lag. Ik wilde nooit meer stoppen met praten. Ook al zeiden we niks belangrijk. De tocht naar beneden leek veel korter als die naar boven. Hij was te kort.

We kwamen aan het eindpunt van de wandeling. Ik wist niet wat te doen. Nu zouden we vertrekken en elkaar nooit meer zien. Zou ik haar nummer vragen of was dat vreemd? We kenden elkaar slechts een klein uurtje. Zou ik haar uitnodigen om iets te gaan drinken om op te warmen? Was dat raar? Ik wist niet wat te doen. Een voelbare stilte viel tussen ons in. Ik voelde me hulpeloos. Ik wilde haar niet kwijtraken. Uiteindelijk verbrak zij de stilte. “Ik zag een koffiehuisje hier verderop, zullen we daar misschien even opwarmen? Ik heb het zo koud dat ik mijn vingers en tenen amper voel.” Ik knikte en we wandelden naar het koffiehuisje. We praatte voor uren en bleven totdat het koffiehuis sloot. Uiteindelijk vroeg ik voor haar nummer. Bloosde ze toen ik het vroeg, of beeldde ik me dat maar in? Wilde ik dat ze bloosde? Wat betekende al dit? Wie was ik? Wie wilde ik dat zij was voor mij? Waarom deed ze me warm voelen wanneer ik aan het bevriezen was?