Hey @Fief, dank voor je tips. Spelling en zo is niet mijn sterkste kant en jouw tips helpen me dan ook enorm iedere keer. 

@EvelienDeblock Dankjewel, leuk om te lezen.

@LizettevanGeene dankjewel, fijne feedback en tips!

Het is drie uur ’s middags en ik hups al twintig minuten van het ene op het andere been om warm te blijven. Eigen schuld, ik had me warmer aan moeten kleden. Normaal gesproken had ik never nooit niet buiten afgesproken in deze kou, maar corona geeft ons geen andere optie. Via de mail, bellen en whatsapp kwamen we er niet uit, dus dan maar even face to face contact. En eerlijk gezegd, snak ik daar naar. Hele dagen breng ik thuis door voor mijn laptop met als enige gezelschap mijn kat. Gezellig, maar ik verlang ook wel eens naar iemand met een grotere woordenschat en een kleinere hoeveelheid haren. Vanochtend overwoog ik uit ellendigheid om even bij de buurvrouw langs te gaan. De gedachte aan haar zurige kopjes koffie en haar zwelgende zelfbeklag hielden me uiteindelijk tegen.

Weggezonken in gedachten, zie ik niet eens dat er iemand aan komt lopen. Hij is iets ouder dan ik dacht, maar omdat hij een laptop onder zijn arm heeft weet ik dat hij het moet zijn. “Goedemiddag, sorry dat ik laat ben!”, zegt hij. De hij in dit verhaal is Patrick, de docent die mij sinds enkele weken probeert uit te leggen hoe dat stomme rekenprogramma werkt, dat ik moet gebruiken voor mijn scriptie. Patrick is statisticus en ik betrap mezelf op de gedachte dat ik ook verwacht had dat de persoon even stoffig zou zijn als het vak zelf. Patrick ziet er, ondanks zijn leeftijd, echter best hip uit en heeft een warme glimlach.

We nemen plaats op het bankje en klappen onze laptop open. Vervolgens vraagt Patrick om nog eens uit te leggen hoe ik een bepaalde formule in moet voeren. Terwijl ik praat word ik me bewust van zijn been, dat per ongeluk langs de mijne strijkt. Ik hoor mezelf praten, maar voel eigenlijk vooral zijn blik, die naar mijn lippen gaat. Logisch natuurlijk, corrigeer ik mezelf innerlijk, hij luistert gewoon naar mijn vraag. Die uit één enkele zin bestaat, maar opeens ontzettend lang lijkt te duren.

Als Patrick begint mijn vraag te beantwoorden, dwaal ik al snel af naar het moment van zojuist. Vreemd, denk ik. Hij is eigenlijk helemaal niet mijn type. Ik dwing mezelf om naar zijn verhaal te luisteren, maar dat valt niet mee. Het helpt ook niet dat ik het onderwerp oersaai vind.

Dan valt hij stil en ik besef me dat ik moet reageren. Omdat ik niet weet wat een gepaste reactie is op de vraag die ik niet gehoord heb, zeg ik: “Koud he?”, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan als ik besef hoe ongeïnteresseerd ik over moet komen. Tot mijn schrik zegt hij ook nog: “Gaat het wel? Je lijkt helemaal niet te luisteren naar wat ik zeg. Als het te koud is, kunnen we misschien beter…” “Nee het gaat wel,” zeg ik snel.

Ik kijk op zijn scherm en wijs naar een formule. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar er komt geen geluid. Shit. Patrick blijft me aankijken. Ik weet niet meer wat ik wil zeggen en opeens pakt hij onze beide laptops en zet ze opzij. Verward kijk ik hem aan, maar hij kijkt terug met een heldere blik. “Jij voelt dit dus ook”, zegt hij. Met warme handen omsluit hij mijn gezicht en kust me. Mijn lichaam reageert onmiddellijk en vol overgave kus ik terug. Van de kou merk ik niets meer…

Hoi Ton, 

dankjewel voor het mooie compliment :D