Opdracht #328 - Objecten in huis

Ik scoorde je voor 2 euro. Toen ik je de trappen op zeulde wist ik: je zou een obstakel worden. Bij het grofvuil?  Nee, ik moest je uitproberen,

Je was okay, maar te veel. In de woonkamer nam je de helft van de ruimte in beslag. Naast de trap werd het te krap. Je was een onding, niet eens mooi ook. Ik sleepte vuilniszakken met  de kleding ‘voor ooit’ van een kastbodem en propte je erin. Dat was een hijgend karwei met veel geduw. Toen je er stond, rustten mijn jasjes op je rug.

Toen kwam de lockdown We wisten niks. We waren bang. ‘Als ik haar parfum kan ruiken, kan ze me ook besmetten’, was de redenering. Het balkon werd het nieuwe buiten.  Het kleine smalle balkon. Het wel op het Zuiden balkon. En toen kwam jij, in je volle dienende glorie, te pas. Het kostte wat getrek uit de kast, wat gesjor op de wenteltrap maar toen ik me eenmaal had geinstalleerd met koele drankjes, boeken en muziek was je god-de-lijk!

Het was toen dat onze affairette begon. Ik maalde niet meer om je uiterlijk, de rare stippen of de onbehoorlijke ruimte die je innam. Ik hield van je. Later wilde ik je overal: in de slaapkamer bij de airco, bij 35C. Maar ook in de woonkamer voor Netflix of meditatie of in de keuken als leeshoekje.

Je bent een duin, het strand, ik laat me vallen en ik val altijd goed. Ik word als in warm zand omhuld door een stevigheid die zacht meegeeft en zich voegt. Je vormt je naar een lichamelijk en geestelijk verlangen waarvan ik niet wist dat ik het had.

Je bent beter dan mijn bed. Je bent geen zak. En ook niet om te zitten. Je bent mijn way of life.