Wat een farce dit. Een verdomde aanfluiting. Moest dit de gouden oplossing voorstellen, het briljante plan om de zaak te redden? Starend naar het bericht op het scherm worden de letters wazig en daarmee verdwijnt de werkelijkheid in een mist. Mijn vingers duwen tegen mijn vurige wangen, mijn hoofd kookt bij zoveel domheid. Bloeddoorlopen moeten mijn ogen zijn, na het drinkgelag van gisteravond. Alcohol is de katalysator voor mijn beste ideeën, als een tank benzine op een bosbrand. Een prachtig betoog spuw ik zonder moeite op na een paar glazen wijn, over hoe ik de boel hier wel eens even op de rit zal krijgen. Je hebt een passie. Of je bent zo’n sneuneus zonder doel in het leven.

Gisteren was ik fantastisch; in niet mis te verstane woorden deelde ik mijn opvattingen in het spoedoverleg over maatregelen die moesten volgen. Noodzakelijke maatregelen voor de crisis in deze toko zijn slachtoffers zou gaan eisen. Medewerkers motiveren harder te werken, er wordt teveel aangeklooid hier, teveel geleuterd. Het moet klaar zijn met de betutteling van het personeel, het is tijd de fluwelen handschoentjes af te werpen! Dit is een harde wereld, er is geen tijd voor flauwekul. Je gaat niet dood wanneer een koffiepauze wordt geskipt. We zouden de waarheid eens keihard op tafel moeten smijten. Dan zouden die medewerkertjes eens even op hun neus kijken. Misschien kunnen ze het dan wel opbrengen harder te werken, wanneer hun beschermde, veilige wereldje wordt bedreigd. Die stumperds met hun negen tot vijf baantjes. Met hun gezeik over ‘burn-outs’. Als iedereen nou eens zo hard zou werken als ik, als iedereen eens dit bedrijf op nummer één zou zetten in plaats van alleen maar met zichzelf bezig te zijn. Zou ik eens moeten doen, alleen maar met mijn eigen hachje bezig zijn, wat zou er dan van deze plaats worden? Dan wordt het hier helemaal niets, dat weet ik wel!

Ik voel mijn hart bonken in mijn borstkas, een me al te bekend verschijnsel. Het zweet breekt me uit. Het branden in mijn maag wordt heviger, zuur borrelt omhoog. Kotsen moet ik van het arbeidsethos hier. Ik buig voorover, een pijnscheut trekt door mijn middenrif. Braaksel spuit uit mijn mond, recht in de prullenbak. De deur vliegt open, mijn secretaresse. Slank poppetje met grote ogen. ‘Gaat het, mevrouw Bot?’ Snuivend adem ik in. ‘Hoe vaak heb ik het niet gezegd? Eerst kloppen, ja!’

De Vragenlijst:

1. Wat is je grootste angst? Falen.
2. Met welk historisch figuur vereenzelvig je je het meest? Napoleon: een sterke leider met een zwakke maag.
3. Welke karaktertrek vind je het meest irritant aan jezelf? Mijn gevoeligheid voor stress.
4. Welke verleiding kun je niet/ moeilijk weerstaan? Alcohol.
5. Waarvan heb je de meeste spijt? De katers.
6. Wanneer en waar was je het gelukkigst? Op vakantie in Frankrijk; het wijnland bij uitstek.
7. Wat is jouw huidige gemoedstoestand? Brak.
8. Je mag één ding aan jezelf veranderen. Wat zou dat zijn? Weer een slank postuur krijgen.
9. Wat is voor jou het dieptepunt van ellende? Mijn baan verliezen, mijn werk is mijn leven.
10. Wat is jouw meest typerende eigenschap? Mijn manier van leidinggeven; hard en meedogenloos.
11. Wie zijn jouw helden? Donald Trump, sowieso alle dictators met een hoge eigendunk.
12. Hoe luidt jouw adagium? ‘Hakken met de botte bijl’