#324 Het einde van een tijdperk

In het witte paleis van koning Donald de Eerste loopt zijn gevolg op eieren. Nu lette men er altijd al goed op waar men zijn voeten zette, want de tenen van de koning zijn lang, maar sinds het volk hem gebood plaats te maken voor een nieuwe leider, is de sfeer om te snijden.
Het zal nog wel een paar maanden duren voor hij zijn macht moet overdragen en het paleis verlaten. Toch blijft het de vraag of iedereen die dag zal halen; bij het minste van het geringste kan hij brullen dat je je biezen moest pakken. Onlangs vloog de butler nog de laan uit, omdat hij pindakaas van het merk X op tafel had gezet.

Het spreekwoord 'hoe dichter bij de koning, hoe dichter bij de galg' geldt voor Vera als voor geen ander. Als hofvisagiste zit ze hem letterlijk heel dicht op de huid. Aan haar de taak om voor publieke optredens deze lompe, onbehouwen boer om te toveren tot een acceptabel ogende wereldleider. Nu kan ze misschien nog wel wat doen aan de harde trekken op zijn gezicht, maar aan zijn botte gedrag valt weinig te veranderen.
Ze zit achter haar bureau en staart wezenloos voor zich uit.  Vier lange jaren had ze hem gediend en nu is ze aan het eind van haar latijn. Zijn gezicht is op haar netvlies gebrand. Ze kent elke rimpel en ieder ouderdomsvlekje op zijn gelaat. Ze wil zich niet laten kennen en volhouden tot zijn regeringsperiode erop zit, maar ze is volledig opgebrand en heeft het gevoel ieder moment in te kunnen storten.

“Vera, waar blijf je? De persconferentie begint over een paar minuten!” roept een lakei haar paniekerig toe.
Helemaal vergeten. Ze grist haar make-upkoffer van haar bureau en rept zich naar het kamertje naast de perszaal.
Zijne Koninklijke Hoogheid is niet blij. Zijn kenmerkende oranje gelaat is op rood gesprongen. (Huid lichter maken, denkt ze.) Zijn mond is vertrokken tot een smalle streep. (Lippen aanzetten.) En zijn ogen vernauwen zich onder zijn gefronste wenkbrauwen. (Ogen groter maken, wenkbrauwen optrekken.)
Ze kent zijn uitdrukking goed genoeg om te weten dat de woorden 'Pak je biezen maar!' op zijn lippen branden, maar hij houdt zich in, want op dit moment kan hij haar niet missen.
Zwijgend gaat ze aan de slag.
Intussen zoeken de cameramensen en verslaggevers die nog welkom zijn een plek in de perszaal. Tegenwoordig zijn enkel nog journalisten welkom die de waarheid brengen. Probleem is dat het staatshoofd bepaalt wat waar is en wat niet,  dus hun aantal is in de loop der jaren flink geslonken.
Vera bergt haar kwastjes op. Het staatshoofd trekt zijn jasje recht en loopt naar de deur van de perszaal. Voor hij deze opent, sist hij haar toe: “Pak je biezen maar!”
Ze had altijd gedacht dat ze bij deze woorden in zou storten. Maar in plaats daarvan voelt ze een enorme rust over haar heen komen. Ze laat haar spullen achter, trekt haar jas aan en verlaat met opgeheven hoofd het gebouw,
Op hetzelfde moment klinkt in de perszaal en overal in het televisiekijkend land een daverend gelach als achter de katheder hun monarch verschijnt met zijn wit geschminkte gezicht, een grote rode clownsmond en zijn hoog getekende wenkbrauwen.