“Staan ze weer te suikerspinnen?”
“Hm?”
Ik kijk op van de wanordelijke verzameling memo's en brieven voor mij. Mijn collega staat naast mijn bureau en kijkt naar buiten. Als ik zijn blik volg, zie ik een jongen en een meisje in een innige omhelzing aan de overkant van de straat, de kou van deze donkere winternamiddag trotserend.
“Suikerspinnen. Zo noemden we vroeger bij ons thuis flikflooien”, verklaart mijn collega. “Zoet en plakkerig.”
Hij neemt een stapel bijgewerkte dossiers van mijn bureau en duikt ermee het archief in.
Suikerspinnen. Ik proef het woord in mijn mond. Ach ja, ik kan die mierzoete roze wolken op stokjes wel in verband brengen met de tuimel der minne.
Nu ik gewezen ben op het amoureuze stel, lukt het mij niet mijn blik los te rukken van het tafereeltje. Met mijn handen onder mijn kin sla ik ze gade.
Terwijl ik hier zit in een kantoor dat baadt in een zee van kil neonlicht waarin geen schaduw kan gedijen, valt een warm, zacht lantaarnlicht op hun in elkander verstrengelde lichamen.
Het stemt mij weemoedig, droevig, boos en vooral afgunstig. Als een dreinerig kind klinkt het in mij: ik wil ook suikerspinnen!
Suikerspinnen met Sandra, de secretaresse van onze afdeling.
In mijn gedachten verandert het meisje in Sandra en neem ik de plek in van de jongen. Ik zwem in haar ogen en voel haar warme adem langs mijn kaken strijken. Haar borsten drukken tegen mijn ribbenkast. Langzaam glijden mijn handen van haar schouders, via rug naar billen en ik berg ze op in de kontzakken van haar strakke spijkerbroek. Haar hoofd komt steeds dichterbij en haar lippen ontmoeten de mijne.
Ik ontwaak uit mijn dagdroom als ik besef dat twee paar ogen aan de overkant mij heel boos aankijken.