Aafke, stoelpoot aan de linkerkant van de zetel, zat verdrietig bij de timmerman. ‘Ik heb het echt geprobeerd’ zei ze, ik heb het een kans gegeven maar ik kan niet wennen aan die anderen. Ik haat het om hun aanwezigheid altijd naast me te weten, het schrapen over de vloer, de splinters en hun lompe voeten waar iedereen altijd over struikelt.’ Het vrat aan Aafke dat zij haar kwaliteiten niet kon tentoonspreiden. Nog even en ze zou verbannen worden naar het donkerste hoekje van rommelzolder, in plaats van fier haar ereplaats aan de dinertafel in te nemen.

De timmerman keek even in het dossier. Het was al de derde keer dat Aafke op het spreekuur kwam. Hij keek medelevend naar de gebroken gestalte voor hem. Nee dit was geen leven voor Aafke. Met een diepe zucht kwam hij overeind en riep mij, de zaag, erbij. ‘Dit is wat we gaan doen, Zaagje.’  ‘We halen de beste deskundigen erbij om dit voor eens en altijd te fixen.’

Een flauwe glimlach deed de mondhoeken van Aafke opkrullen waardoor ze er gelijk beter uit zag. Sowieso is zij een mooie verschijning met haar mahoniekleurige huid en ranke gestalte. Alles wat Aafke wilde was stabiliteit. Iedereen die plaats wilde nemen op de stoel zag onmiddellijk wat eraan schortte: de vier poten waren ongelijk en de stoel wiebelde als een malle.

Daar kwamen Nijppie en Hamer al aangesneld. Heel voorzichtig werd Aafke op haar zij gelegd. De twee stoelpoten tegenover haar werden voorzichtig losgehaald.  Toen werd ook Aafke en haar partner gescheiden van de zitting. Heel even lag de zitting zielloos op zijn buik, maar toen voelde hij dat de timmerman drie poten precies in het midden bevestigde. De timmerman zette de driepoot voorzichtig neer en zag dat Aafke glom van genoegen. Zij was innig tevreden als schuine stoelpoot omdat zij vanuit haar nieuwe positie nooit meer naar de andere poten hoefde te kijken.