#322 Trots

“Halt douane. Mag ik uw paspoort zien?”
“Alstublieft meneer.”
“Eens even kijken. Jacob Veenstra. Wat is de reden van uw bezoek?”
“Ach douanier, ik wil een verblijfsvergunning en hier komen wonen.”
“Zo, meneer denkt zich in ons prachtige land te kunnen vestigen. En waarom denkt u dat voorrecht te hebben?”
“Nou, ik had een mooie baan als salesmanager in kantoorartikelen. De directie wilde een webshop, maar ik heb dat afgeraden. Teveel gedoe. Toen heeft één van de verkopers achter mijn rug om met de directie die webshop opgezet. Die verkoper heeft nu mijn baan.”
“En meneer Veenstra, wat heeft u aan die situatie gedaan?”
“Eh, ik zit al een maand thuis. Het heeft toch behoorlijk wat impact als…”
“Meneer zit thuis een beetje te grienen. Er is aan uw stoelpoten gezaagd en nu zwelgt u in zelfmedelijden. In het land van afgezaagde stoelpoten dragen wij ons lot met trots. Met rechte rug en de borst vooruit.”
“Dat wil ik ook douanier. Mijn lot dragen met trots.”
“Dan zult u eerst aan uzelf moeten werken meneer Veenstra. Ziet u dat veld met al die stoelen daar net buiten het hek?”
“Ja die zie ik.”
“Daar liggen alle daders begraven. Die grote leren bureaustoel daar in het midden. Die was van mij totdat één of ander ettertje dacht dat hij het beter wist. Mijn stoel heeft hij letterlijk mee het graf in genomen hahaha. Dat bedoel ik met trots.”
“Maar douanier. Dat heeft niks met trots te maken. Dit is blijkbaar het land van haat en wrok. Daar wil ik niets mee te maken hebben.”
“Eh, echt niet?”
“Nee, zeker niet. Ik heb genoeg gezien. Ik ga weer terug. Liever mijn trots gekrenkt dan een hart vervuld van haat. Goedemiddag.”
“Wacht meneer Veenstra. Ik wil met u mee naar uw land. Alstublieft.”