#319 - een rode cape

Hierbij mijn input voor de schrijfopdracht. Ik ben vandaag pas lid geworden en denk ik probeer het eens :-). Het zijn iets te veel woorden geworden, maar ik ben benieuwd naar jullie feedback

Ik kijk naar de grond terwijl ik door de hevige regen over straat ren. Ik ben blij met de druppels die hard in mijn gezicht slaan. Ze verbergen de tranen die over mijn wangen stromen. Ik weet nog goed hoe blij is was toen ik de email opende dat ik welkom was om  bij de lokale krant stage te komen lopen. Het was een kleine krant maar dat maakte mij niet uit. Stage bij een echte krant!

De eerst dag was het echter al mis gegaan. Ik werd gekoppeld aan Daisy, die ik nog kende van de middelbare school. Zij zat een paar klassen hoger en was het populairste meisje van het Junior College. Deze populariteit had ze vooral te danken aan het pesten van jongere kinderen. Met haar zelfvertrouwen en verbazingwekkend grote woordenschat kreeg ze iedereen aan haar kant, waardoor de grijze muizen in lagere klassen het zwaar te voorduren kregen. Ik behoorde tot deze muizen...

Helaas wist ook Daisy zich dit nog te herinneren. Vanaf dag één had ze het pesten weer opgepakt als voorheen. Ik kreeg voornamelijk taken als lunch en koffie halen, waarna ze mij en publiek voor paal zette als ik een verkeerde bestelling bij mij had. Ook andere fouten mat zij breed uit ten aanzien van het gehele bureau. Kortom: ik was de achterlijke stagiaire. Ook vandaag was Daisy weer op dreef geweest. Tijdens de weekopening had Daisy geopperd dat ik ook wel eens een artikel kon gaan schrijven. Ik had verbaasd gereageerd en voelde mij groeien. Had ik dan toch haar vertrouwen gewonnen? Was het allemaal maar een geintje geweest waar ik te zwaar aan tilde? Het viel stil in de vergaderzaal, totdat Daisy haar hoofd achterover wierp en hardop begon te lachen. Ik voelde mijzelf weer krimpen en toen de overige journalisten mee lachten ben ik huilend het gebouw uitgerend.

Plotseling zie ik in een etalage een lange rode regenjas. Ik ken die jas. Mijn moeder had vroeger precies dezelfde jas. Ik herinner mij de momenten als klein meisje achterop de fiets. Mijn handen onder de flap op de rug van de rode jas. Lekker warm schuilend bij mijn moeder. Als ik vroeger op de basisschool gepest werd beende mijn moeder met grote stappen op de pestkop af met de rode regenjas wapperend om haar slanke lichaam. Vervolgens kneep ze dan net iets te hard in zijn arm terwijl ze hem genadeloos de waarheid vertelde.  Mij pesten lieten ze op een gegeven moment wel uit hun hoofd. De rode duivel, zo noemden de kinderen mijn moeder. De rode duivel… Voor mij was zij een superheld met een rode cape. Zelfverzekerd, wist altijd precies wat ze moest zeggen en liet zich door niemand de les lezen. Waarom ben ik toch zo anders dan zij?

Ik besluit de jas te kopen en zodra ik hem aantrek is het alsof mijn moeder uit de hemel neerdaalt en mij omhelst. Het voelt als een teken van haar. Een teken dat ook ik de zelfverzekerdheid en eigenwaarde kan hebben die mijn moeder tijdens haar leven uitstraalde. Ik voel als een wonder de last van mijn schouders glijden en zet koers terug naar de krant. Met rechte rug en wapperende cape. Klaar om voor mijzelf op te komen, ze de waarheid te zeggen, misschien zelfs wel net te hard in hun arm te knijpen. Helemaal zelf, met een beetje hulp van mijn moeder...