Begin twintigste eeuw, de plaats is Braunau am Inn te Oostenrijk.

Kleine A. was een heel speciaal jongetje.
Hij had zichzelf tekenen geleerd, en nu had hij ook belangstelling ontwikkeld voor de piano die in de hoek van de kamer stond te verstoffen omdat niemand in het gezin talent voor muziek had, en muzieklessen onbetaalbaar waren voor de lagere middenklasse waarin hij geboren was.
Zijn tragisch overleden jongere broertje was de enige die nog enige vorm van muziek aan het zwarte monster had weten te onttrekken.

A. was gebiologeerd door de bladmuziek, de witte en zwarte toetsen, die een nog niet begrepen emotionele code vormden tot de muziek en het hart.
Maar hij speelde niet zoals een gemiddeld of matig getalenteerd kind.
Die speelt heel braafjes de noten: 'do re mi fa sol', en dan ook nog eens zonder enig Fingerspitzengefühl.

Maar heel talentvol voor zijn leeftijd probeerde A. de "blue note" te raken, de toon die zich bevindt tussen de mineur en de majeur, de toon die in het trieste toch nog een positieve mogelijkheid weet, en appelleerde aan een diep menselijke triestheid.
Zoals in elk lief schoothondje een boze grijze wolf verborgen is, wanneer hij mee gaat janken met een toon uit een instrument.
Trouwens, later wist hij de grote grijze wolf tevoorschijn te roepen uit een heel volk.

Op een dag, toen A. bezig was met het spelen van de toonladder: C - Es - F - Fis - G - Bes - C, kwam zijn vader de kamer binnenstormen en zei:'Wass ist diesem mit die ellendige Negermusik? Und diesem Asynkopischen Rhythmus? Ich will diese Musik nicht im Hause, nie in meines Land, nie wieder hören, du fauligen Dreckjung!'
Of iets in die trant, mijn Duits is niet zo goed meer.

De vader sloeg de klep van de piano met een klap dicht, precies op de middelvinger van onze Großartiger Künstler. Hierbij verloor hij het topje van zijn middelvinger.
Later, na vele jaren, werd dit defect gebruikt door de Sovjets om hem positief te kunnen identificeren, of geef ik nu al een stukje van het verhaal weg?

Teken kon hij best wel, maar zijn moeder had een klein, doch relevant advies uitgebracht naar haar geliefde zoon: 'Liebe A, probeer eens wat meer Schwung erin te leggen, het hoeft niet allemaal zo punctueel en strakke lijnen te zijn,jongen!'
Maar A. bleef koppig met een liniaaltje foto's van huizen overtekenen; een genie heeft geen advies nodig.
Niet van zijn eigen moeder, niet van niemand.

Op een dag toen zijn vader plotseling overleden was, omdat hij gestoken was door een horde boze bijen, wat zijn hobby was, was A. in zijn hart eigenlijk opgelucht.
Hij was nu de enige man in huis.
Hij verliet de middelbare school en trok naar de grote stad, de hoofdstad, daar zou hij het helemaal gaan maken als up-and-coming new kid in town.
Hij troggelde van zijn moeder het pensioen van zijn vader af waar hij wettelijk gesproken recht op had, en trok met de trein naar de grote stad, een map met zijn tekeningen onder zijn arm.

In de trein was het een kakofonie van vreemde talen en culturen.
Het Habsburgse Rijk in zijn nadagen was een soort multi-etnisch wereldrijk.
We zijn in het Wenen van 1908.
A. leefde het leven van een bohemien; een kunstenaar nog voordat hij het echt was, maar dat zou later wel komen, dat wist hij zeker.

Tot zijn grote afgrijzen werd hij afgewezen bij de kunstacademie.
Dit moest een fout zijn: iemand die zijn Talent niet zag, terwijl het zo overduidelijk van zijn schetsen en aquarellen spatte.
Hij was er kapot van, hij dronk voor het eerst van zijn leven bier. Pilsener om precies te zijn, pilsener gebrouwen onder het Duitse reinheitsgebot.
Dat reinheitsgebot was trouwens een idee dat hij later zou toepassen op een heel volk.

A.wist niet meer wat te doen en het bericht dat zijn moeder was overleden deed hem resoluut besluiten om naar het buurland Duitsland te gaan, het land van de unbeschrenkte Mögligkeiten.
Maar hij ging niet zoals zijn vader, een ambtenarenbestaan leiden van 9 tot 5, nee, hij wenste groots en meeslepend leven, dat, en niets anders.

Het is inderdaad uitgekomen, van dat groots en meeslepend leven.
Een heel continent in oorlog, tragedies op de wereldzeeën, miljoenen tranen, oneindige wreedheden, de holocaust, ongekende verwoesting en een compleet nieuwe wereld, die oprees uit de as, waren het gevolg van die ene afwijzing voor de Weense Academie voor Schone Kunsten in het jaar 1908.
Dit is wat bedoeld wordt, als men het heeft over het "butterfly effect", zeer kleine oorzaken veroorzaken zeer grote, onvoorspelbare gevolgen.