#316 onverschrokken

Langzaam trek ik mezelf omhoog uit het water. Ik veeg het kroos uit mijn ogen om snel een goed beeld van mijn omgeving te kunnen vormen. Ik moet eerst twee meter zonder beschutting overbruggen voordat ik in het hoge gras terecht kom. Een jaar intensieve training betaalt zich nu uit. Waar driekwart van de rekruten voortijdig afviel zette ik door. Nooit dacht ik aan opgeven, ik werd alleen maar sterker. Met een paar krachtige bewegingen tijger ik de groene waaier in. Ik heb geen tijd om bij te komen en glij geruisloos een droge sloot in. Ik focus al mijn zintuigen op de omgeving. Iets ten noorden van mij hoor ik het. Heel zacht, maar duidelijk genoeg voor mijn getrainde gehoor. 

Als ik mijn hoofd langs wat fluitenkruid steek zie ik het onheil. Nog net op tijd trek ik mij terug. Het sluwe zwart-witte gevaarte heeft me niet opgemerkt. Ik boor mijn handen in de grond en trek mezelf in positie. Het zachte geluid is nu zelfs voor een ongetraind oor waarneembaar. Ik moet snel handelen. Het zwart-witte beest zakt al door zijn achterpoten, klaar om toe te slaan. Zodra het los van de grond komt spring ik op. Net op tijd onderschep ik de kat in de lucht en klem hem tussen mijn armen terwijl ik met een schouderrol weer de vaste grond bereik. 

Zodra ik loslaat vlucht de kat weg. Ik loop terug en constateer tevreden dat de veldmuis zich in veiligheid heeft weten te brengen. Lang kan ik niet genieten van deze overwinning. In een veld aan de andere kant van het fietspad wordt een jonge merel belaagd door twee eksters. Voordat mijn brein het heeft geregistreerd duikt mijn lichaam al tussen de brem. Een kleindierenbeveiliger kent geen rust.