#315 Het groene eiland

Ieder jaar diende een formulier ondertekend te worden bij de multinational waar ik destijds werkte dat men, als onderdeel van het management team, desgevraagd bereid was af te reizen naar het buitenland.
‘Waarnaartoedan?’ had mijn vrouw de eerste keer gevraagd.
Italië leek haar wel wat.  België en Duitsland belanden ex aequo onderaan de lijst van droombestemmingen.
Ondertussen waren de jaren voorbij gevlogen. Mijn dochter, twaalf lentes jong, zat al in de brugklas en zoonlief was negen toen het groene eiland alsnog, nogal dwingend in beeld kwam.

Met op niets gebaseerd optimisme werden de  emigratieplannen met de kids besproken. Hoe kan een mens zich vergissen!
Gevangen in een web van angst voor het onbekende en blinde haat richting de veroorzaker van het aanstaande verlies van al haar vriendinnen, haar hele wereld, lag mijn oogappel dagenlang wanhopig huilend op haar kamertje. Mijn hart brak bij zoveel radeloos verdriet en de gedachte dat ik haar nu al, voor altijd, zou verliezen. Het scheelde maar een haartje of ik had een glanzende carrière naar de gallemiezen laten gaan!

Dankzij het gunstige fiscale klimaat was de hoofdstad een populaire bestemming voor bedrijven. Het internationale St. Andrews College was als gevolg volledig volgeboekt.
De relocatiedeskundige, een grijze muis met een zuinig mondje, opperde de John Scottus school als enig alternatief voor privé-onderwijs. Het daarop volgende gesprek met de rector verliep voorspoedig, waarbij we het wel uit ons hoofd lieten om vragen te stellen over het curriculum dat kennelijk losjes was gebaseerd op de wijsbegeerte van deze middeleeuwse John Scottus. Op de vraag hoe we van het bestaan van de school wisten, zou ik volgens mijn vrouw geantwoord hebben: ‘from mouse to mouse!’

Na de eerste schooldag ging het –  bij gebrek aan een beter woord –  beter.
Hoewel dochterlief zonder protest Om manipadmé hum mee chantte als onderdeel van de lessen Sanskriet (ik verzin het niet!) deed ze lacherig over het kettinkje met de tekst ‘pure in heart’. Hiervoor was het kennelijk, met de nuchtere Hollandse achtergrond (gelukkig maar misschien) te laat.
Al snel bracht ze vriendinnetjes mee naar ons expat onderkomen. Fairies – sommigen roodharig, besprenkeld met sproetjes, maar in alle gevallen voorzien van een buitengewoon witte teint – met namen als Siobhan, Aoife, Róisín en Niamh.

Gelukkige tijden braken aan met weekenden en vakanties in de richting van exotisch klinkende bestemmingen als Galway, Killarney en Malahide waarbij de vooraf ingeschatte reistijd steevast te krap bemeten bleek alleen al omdat de M4 na zo’n vijftig kilometer veranderde in een landerig weggetje geflankeerd door met brem overwoekerde stenen stapelmuurtjes.
Niet zelden bovendien verdwaalden we in het pre-satnav-tijdperk, met slechts minimaal bewegwijzerde kruispunten en kwamen in nog mooiere, ongerepte oorden. Dorpjes met alleen maar een pittoresk kerkje en de onvermijdelijke pub waar melancholieke Keltische ballades werden vertolkt aangemoedigd door banjo, dwarsfluit en tot de rand gevulde glazen bitter bier.

Maar goed, we dwalen af. Terug naar de lesstof.
Naast de psyche verdiende ook het corpus de nodige aandacht. ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam!’ had onze natuurfilosoof Johannes Scottus bedacht.
Dit werd vertaald in hurling voor de jongens, voor mijn zoon, en hockey voor de meiden.
Hoe iemand ooit op het idee is gekomen om pubermeisjes, stuiterend van de hormonen, gewapend met een stuk hout op elkaar los te laten was mij een raadsel. Iedere wedstrijd resulteerde dan ook in één of meerdere geblesseerden waarbij soms, een enkeling met betraande sproeten op een brancard het veld moest ruimen.
Met bewondering keek ik naar mijn dochter die zich verre hield van de scrimmage van ledematen en hockeysticks waarin zich de bal moest bevinden.
Als een hinde huppelde ze aan de overzijde van het veld wachtend op die éne dieptepass.
Ze liep vrij.