#314 Afwas

Hij moet wel kijken, ondanks zichzelf. De korte blauwgrijs geblokte plissé rok omhoog gekropen door haar gebukte houding. Kijken wordt ademloos staren. De benen kaarsrecht, iets uit elkaar, gehuld in donkere steunkousen tot ver over de knie. De ademhaling nu snel en onregelmatig. Daarboven tot aan de rode slip het spierwitte weke vlees. Haar zachte kreunen. Kloppende aderen bij zijn slapen. Welk spel hier gespeeld wordt en waarom is hem onduidelijk, rituelen waarvan de betekenis verloren is gegaan. De laatste borden van wat veertien dagen geleden nog een compleet Wedgwood servies vormde laat hij zo lang mogelijk staan. Nooit nee nooit meer zou het goed genoeg zijn. Hij was opgehouden haar over zijn verleden te vertellen, de initiatieriten en occulte geheimen van zijn volk, nadat ze hem in detail had uitgevraagd over de schaamte en schande van zijn verstoting. Lachend als een jakhals had ze de spot met hem gedreven tijdens de intimiteit na het vrijen. Zonder ook maar de schijn op te houden dat het per ongeluk is, laat hij het porselein van de rand van het aanrecht op de plavuizen tegels rinkelend in stukken vallen. Flarden herinneringen aan zijn jeugd toen alles altijd precies goed en genoeg was. Scherven die met geen mogelijkheid meer te lijmen zijn. Een waas, een dichte mist voor zijn ogen, terwijl zijn rubberen handschoenen het mes onder water zoeken.

Twee weken geleden had ze gevoeld hoe zijn brede glimlach de passie die al jaren was opgedroogd en doodgebloed als een beginnend vuurtje had aangewakkerd. Zonder iets te zeggen was hij met haar meegegaan vanuit het inburgeringscentrum waar ze zich als vrijwilligster belangeloos inzette om degenen met een enkele reis vanuit exotische oorden wegwijs te maken in de beginselen van de westerse cultuur. Michelangelo’s David maar dan van pure bittere cacao. Overdag reed hij rond in de groene Jaguar XJ Sovereign van haar man die op een dag spoorloos was verdwenen. ’s Avonds de niet aflatende strijd bij het afdruiprekje waarvan alleen zij de spelregels kent. Hoe hij, het zweet op zijn voorhoofd, met de schuurspons de pan, die ze op hoog vuur zwart had laten verkolen, te lijf gaat. De theedoek die ze uit haar handen laat vallen. Langzaam bukken, de benen strak en stijf, iets uit elkaar. Kreunend van de spanning op haar spieren en de pijn in haar rug hoort ze hem slikken. Gisteren nog had hij haar met de gele rubberen afwashandschoenen tegen het aanrecht geduwd. Ieder bord, glas, vork, lepel en mes tegen het zachte licht van de  tl-buis bestuderen en de helft terug laten plonsen in het schuimende sop van het teiltje. ‘Vertel nog eens wat er precies gebeurd is…’  Als een geslagen hond krimpt hij ineen. Rinkelende scherven. Ineens voelt ze hoe haar ogen volschieten om het gemis, de kille leegte binnen in.