Vanavond zal ik de grap met het witte laken eindelijk gaan vertellen. De grap is tot in de puntjes uitgewerkt, zonder de scherpe randen eraf te halen. Want vaak zijn het de dubieuze details die een grap doen slagen, heb ik gemerkt. De cynische ondertoon, het publiek boos aankijken en dan snel de schouders ophalen. De trucjes die je alleen kan ontwikkelen door jarenlange ervaring. 

Ondanks al die ervaring kwam de grap er in de pretrials niet lekker uit. De stilte die volgde deed me denken aan de beginperiode. Toen ik als negentienjarige tussen het studeren door een showtje weggaf in Toomler, waar nogal lauw op werd gereageerd. De klamme handen, het zweet op het voorhoofd en de hersens die razendsnel een plan proberen te bedenken hieruit te ontsnappen.  

Eigenlijk kan ik niet direct verklaren waarom de grap tot nu toe nog geen succes is. Het onderwerp ligt politiek gevoelig, en toch had ik wel verwacht dat het publiek deze switch wel zou kunnen waarderen. Toegegeven, de grap is afwijkend in mijn repertoire en ik heb weinig ervaring met het vertellen van dit type grappen.  

‘Okay’, begin ik en nu voel ik me zelfs echt even het jongetje dat op het punt staat de spreekbeurt te houden. Het witte laken dat ik erbij haal voelt bijna als een bescherming. Pas als ik hem vasthoud zie ik de wijnvlekken. Maagdelijk wit is voorgoed verloren gegaan. Ik verhef mijn stem een beetje als ik de controversiële grap vertel. Voorzichtig gegrinnik komt uit de zaal op. Mensen lijken zich voor hun eigen lachen te schamen. Het enige dat me nu gaat redden is een eindeloze stroom aan allemaal grappen van hetzelfde soort, die me in de afgelopen jaren zo gekenmerkt hebben.