Anne is een alleenstaande moeder van de 8-jarige Daan. Het moederschap combineren met haar baan als verpleegkundige is moeilijk. Gelukkig kan ze Daan naar opa Ko brengen. Opa Ko is zwaar hartpatiënt. Hoewel het soms vermoeiend is, wil hij Daan toch opvangen als Anne moet werken. ‘Samen zijn we sterk’ is zijn motto.

Gisteren hebben opa Ko en Daan van een groot wit laken een tent gemaakt in de tuin. De waslijn diende als nok. Vier grote keien op elke hoek, hielden de tent op de grond. Ze hadden de grootste lol samen.

Het wordt weer warm vandaag. Anne slaapt nog nadat ze een late dienst heeft gedraaid. Alleen een wit laken bedekt haar mooie slanke lichaam. Dan stormt ‘Casper het spookje’ binnen. Het is zoontje Daan die een wit laken over zich heen heeft gegooid. Hij wil zijn moeder laten schrikken. “Goeiemorgen Casper, laat me nog even slapen lieverd?” “Oké mam.”

Aan de overkant in hun straat hangt nog een wit laken uit een raam. Het is een spandoek met de tekst: Voor alle zorgverleners, bedankt! Sinds de coronatijd is het blijven hangen.

Anne heeft vandaag middagdienst en brengt Daan naar haar vader. Daar aangekomen ziet ze dat de gordijnen aan de voorkant van zijn huis nog dicht zijn. Anne bekruipt een akelig gevoel. Ze brengt Daan uit voorzorg naar de buurvrouw van opa Ko.

Ze gaat het huis van haar vader binnen. “Pap, waar ben je?” roept ze bezorgd. Ze krijgt geen antwoord en loopt naar boven. Dan ziet ze haar vader in bed liggen. Ze voelt geen pols en zijn gelaatskleur is veranderd. Hij is er niet meer! “Pap, bedankt voor alles. Ik hou van je.” Ze neemt afscheid van hem met een kus. Daarna bedekt ze zijn gezicht met een wit laken.