#312 “Dat ga ik eventjes aan de binnenkant van mijn ogen bekijken!”

Steffens naakte lichaam word aan zijn enkels over een koude vloer getrokken in een eindeloze gang waar de lichten maar blijven knipperen. Met elke flikkering van het licht veranderen de wezens die hem gevangen hebben genomen van gedaante. Eerst zijn ze naakt en grijs met onmenselijke proporties, met onnatuurlijk grote hoofden en diepzwarte ogen, en dan zijn ze opeens menselijk en dragen ze gasmaskers en mondkapjes met plastic veiligheidsbrillen en van die leren maskers met ritssluitingen voor de mond.

Het enige dat hij hoort zijn scherpe industriële geluiden die hem vaagjes doen denken aan Metal Machine Music van Lou Reed, maar dan minder prettig.

Als het einde van die gang dan eindelijk is bereikt, word hij in een laboratorium in een stoel neergeplempt. Ze zetten een Virtual Reality helm over zijn hoofd, terwijl zijn dijen met latex handen worden ingesmeerd met vaseline. Hij hoopt in ieder geval dat het vaseline is.

Als de helm zijn werk begint te doen, kalmeert Steffen meteen. Vaporwave beelden van neonwolkenkrabbers trekken aan zijn ogen voorbij. De beelden lijken te zijn gefilmd met oude camcorders. De muziek klinkt als straatgeluiden. Een rustige stem met een subtiel Canadees accent dat klinkt als dat van David Cronenberg verteld hem alles het potentieel heeft om erotisch te zijn, zelfs de dood, of een bezoek aan de tandarts en

dan ontwaakt Steffen met een soppig gevoel tussen zijn benen. Het duurt een paar seconden voordat de realisatie komt dat het maar een droom was. Getergd kreunend kijkt hij naar zijn wekker. Half vier. Hij produceert een godslasterende vloek, gevolgd door een ernstige ziekte, als hij doorkrijgt dat zijn voorheen zo schone witte laken nat is geworden. Hij trekt de laken over zijn hoofd, en ruikt aan de natte plek. Het is geen urine. Het is iets anders. Iets plakkerigs.