Bram stuurt vanaf de camping een appje waarin hij zich en passant bezorgd toont over het feit dat ze het beddengoed slechts eens per twee weken wassen. Hedda wast haar lakens nooit vaker dan eens per vier weken. Is zij dus een viespeuk? Zolang ze getrouwd zijn, heeft Eddy er nooit iets over opgemerkt. Je ruikt en ziet er niets van.

Het duurt een poos eer Hedda een wasmachine vol heeft. Je wast je kleren en handdoeken nu eenmaal niet nadat ze één keer gedragen of gebruikt zijn. Zelfs al zijn wassen en strijken je lust en je leven. Dat is niet milieubewust. De paar witte kledingstukken van Hedda verlaten dan ook zelden haar klerenkast. Eddy draagt alleen wit ondergoed, van de Hema. Alles wat ze verder aan wit textiel in huis hebben, zijn onderlakens en moltons, van elk twee. De tijd van witte katoenen servetten,  tafelkleden en zakdoeken, zoals haar moeder nog had, is voorbij.

Heel vroeger had je de bleek, een weitje waar je je lakens te bleken legde. Daar gelooft Hedda niet in. Bij haar helpt het in ieder geval niet, al laat ze de lakens nog zo lang in de zon hangen, wit worden ze niet. Het meeste bonte goed is trouwens behoorlijk kleurvast. Sorteren op kleur vindt ze dan ook overdreven. Ze heeft één middel voor alle was.

Alleen die keukenmat, geweven van stroken gerecyclede katoen. Toen hij langzaam van kleur veranderde, kreeg ze door dat het tijd was voor een wasbeurt, op 60 graden. 

Sindsdien is ook de tijd van witte lakens, moltons en ondergoed voorbij. Ze zien er best chique uit, vindt Hedda, die ‘peach’ kleurige lakens. Eddy’s hemden hangt ze erachter, uit het zicht. Maar sinds Claire er toevallig een keer bij was toen ze de was ophing, en in de lach schoot, draait ze vaker een witte was, als de zon schijnt. Daarom weet ze dat het met dat bleken niet erg vlotten wil.