Mike is direct klaarwakker wanneer het alarm afgaat. Binnen dertig seconden springt hij uit zijn stretcher, trekt zijn overall aan en snoert zijn kisten dicht. De adrenaline giert door zijn lijf en hij is als eerste klaar. Sommigen liggen zelfs nog in bed.
     ‘Amateurs’ zegt Mike net hard genoeg zodat zijn collega’s het kunnen horen. Vlug pakt Mike zijn veldfles die hij overdag al had gevuld met water, stopt hem in zijn rugzak en rent de deur uit.

Bij de ingang van de vliegstrip staat majoor Grevers te wachten.
     ‘Hebben die Aardbeien ons weer nodig?’ vraagt Mike met een valse grijns.
     ‘Toon een beetje respect voor je collega’s, luitenant,’ zegt Grevers. ‘Wat die Rode Baretten op de grond voor elkaar hebben gekregen, hadden wij nooit bereikt vanuit de lucht.’
Mike zucht en rolt met z’n ogen. Grevers doet net of hij het niet ziet en brieft de jonge Apachepiloot op weg naar zijn toestel.
     ‘Onze jongens liepen net voorbij faselijn Schroevendraaier in een hinderlaag. Ze zitten vast bij de treinrails en worden vanaf de noordzijde beschoten. Ze hebben te weinig afstand voor een mortiersalvo, dus daarom komen wij in actie. Jullie vliegen met z’n drieën in standaardformatie. Ga naar je heli, zorg dat je gereed bent en wacht op twee anderen. Bij drie gereedmeldingen, zijn jullie clearfor take-off.’

Mike stapt via het net iets te lage keukentrapje de helikopter in en zet zijn helm op. Ondertussen start hij de motor, controleert de radioverbinding en markeert de exacte eindbestemming op de kaart. Nu is het alleen nog wachten op de anderen. Hij ziet de eerstvolgende piloot pas net de barak uitrennen en denkt: dit duurt te lang. Hij trekt de stuurknuppel naar zich toe en stijgt op voordat een andere piloot de vliegstrip bereikt. Tijdens het opstijgen klinkt er een bekend oorverdovend gebulder, maar Mike weet niet zeker of dit van de rotorbladen of van majoor Grevers afkomt.